Pacific Ocean

Zaterdag 10 april 2010

Er komt geen eind aan de gastronomie. Na de gewone maar warme en lekkere broodjes van de bakker met koffie samen met Boud en Katrien, komt Guy uit bed met de melding dat Gustavo ons uitnodigt voor een brunch in het huis van zijn tio (nonkel). Gustavo woont in Guayaquil maar logeert tijdens het weekend in een appartement bij zijn nonkel in Salinas omdat hij daar dan zijn discotheek open houdt. De tio is rechter en heeft veel in Noord-Amerika verbleven, dus de brunch is niet Ecuadoriaans (dan eet je rijst) maar wel ontzettend uitgebreid en lekker, exotisch fruit, croissants, hele lekkere cake, vers fruitsap, yoghurt, granen, noten, koffie met zo een smaak, waarvan hij  niet wil verklappen waar die vandaan komt, maar spijtig genoeg met teveel suiker…

Voor Boud en Katrien wordt het hoog tijd om de bus terug naar Guayaquil te nemen, die moeten vanavond op de luchthaven zijn. We nemen afscheid en spreken af juni of begin juli mekaar in Gent terug te zien.

Volgeladen wandelen we terug, Guy en Henry gaan siësten, ik kies voor een strandwandeling om al het eten te verteren met als kers op de taart een duik in de Stille Oceaan. Aan deze kant (Salinas ligt op de punt van een schiereiland en is dus aan drie kanten omringd door de oceaan) zijn de golven niet zo hoog als aan de Costa Brava (dat is de andere kant) maar toch nog hoog en krachtig genoeg om je onderuit te halen. Als je midden in de golf staat kan je onmogelijk op je benen blijven staan.

In de late namiddag staat er een bezoek aan de markt van Libertad op het programma. Heel authentiek!
We doen nog wat sightseeing en komen net voor het vallen van de avond in Anconcito terecht, een vissersdorp waar net een vissersboot gaat vertrekken voor de nacht. Er komt er ook een terug met een lading vis, die met moeite aan de kant geraakt, omdat de fregatvogels en pelikanen ook wel een visje lusten.

Net wanneer we inkopen willen gaan doen voor het avondeten belt Gustavo om te vragen of we zijn lasagna willen komen opeten en daar hebben we geen enkel probleem mee (met het voorstel, want later zal blijken dat we met het opeten wel problemen hebben). Om zeven uur worden we verwacht want nadien moet hij zijn discotheek gaan openen. Wanneer we om 19.30u over de dijk wandelen (we zijn dus op tijd naar Ecuadoriaanse normen) staat de thermometer op 25° en waait er een aangenaam briesje.

Ik heb in heel mijn leven nog niet zo’n lekkere lasagne gegeten! Er was veel te veel, maar we krijgen nog wat overschot mee voor morgenmiddag. Amanda heeft dan ook drie jaar in Rome gewoond en voegt aan de lasagna nog een Ecuadoriaanse touch toe. De tio heeft nog een dessertje gemaakt, een flan met een caramelsaus en rozijnen groter dan druiven.             
Met een overvolle maag wandelen we terug langs de malecon en zoeken de Ocean Club op waar we van op het  terras over de malecon en de zee kunnen kijken en het jonge volk de disco kunnen zien binnenstromen.

Het was gisteren laat genoeg dus vanavond haal ik middernacht net niet.

Advertentie