Maurits voelt zich niet goed na zijn slapeloze nacht en blijft in zijn bed tot ’s middags. Marc en Frédéric vertrekken tot zaterdag naar de kust en de vroedvrouwen hebben nog “staf” (lezingen van professoren en dokters van de materniteit).

De hele wijk zit de ganse dag zonder stroom omdat ze aan de elektriciteit aan het werken zijn, tegen de avond kunnen we het licht weer aansteken en op internet.

Na de middag trek ik met Maurits naar de vismarkt en we kopen er verse tonijn. Ik maak op vraag van de meisjes peekesstoemp.

Voor het eten willen de meisjes nog wel even mee gaan supporteren voor Carlos op het plaatselijke recreatiedomein.

Tegen de tijd dat het licht weer brandt kunnen we aan tafel, maar voor het dessert blijkt dat er met die vis toch iets mis was (alhoewel iedereen hier mij verzekerde dat op die markt alleen verse vis verkocht wordt). De meisjes staan ineens vol rode vlekken, gloeien maar hebben geen koorts, wel hoofdpijn een hartkloppingen, alleen Martien voelt zich buiten wat diarree nog OK, ik krijg ook koppijn maar geen van de andere symptomen, Maurits heeft maar een heel klein beetje vis gegeten en heeft niks. Hij is alleen bezorgd dat hij ook ziek wordt en weer zijn vliegtuig niet kan halen. Carlos en Geovanni (dokters van wacht) stellen de diagnose (voedselvergiftiging) en Carlos haalt bij de apotheker pilletjes, die erg effectief zijn. Na een half uurtje beginnen de rode vlekken stilaan te verdwijnen en kijken we op de computer nog naar de finale van de slimste mens op “net gemist”.

Vandaag staat helemaal in het teken van het vertrek. Ik ga nog eens met de dames naar de Rio Centro voor de aankoop van de laatste afscheidskadootjes. Bij de fotograaf laten we nog een paar foto’s afdrukken als herinnering want dit is nog de generatie van papieren foto’s en kaderkes.

De vroedvrouwen hebben alweer een vruchtbare nacht gehad en hopen een beetje te kunnen slapen, want met een Casita vol kletsende vrouwen en enthousiaste zwemmers valt dat niet altijd mee.

Het afscheid gebeurt met gemengde gevoelens. Marie-Louise wil helemaal niet vertrekken, Lisette wil wel terug naar haren Herman maar is een beetje bang voor wat haar te wachten staat, Lucienne is er op uit om naar huis te gaan en Guy gaat ervan uit dat de operatie van Herman goed zal verlopen en hij in maart terug kan komen.

Herman, iedereen in de Casita leeft met je mee, en wenst je sterkte en veel goede moed.

Maurits heeft nog een dag tegoed en we plannen om morgen nog wat sightseeing te doen hier in de barrio en naar de vismarkt te gaan.

Voor het slapengaan komt hij echter in paniek met zijn ticket om te tonen dat zijn vliegtuig vertrekt morgen om 12:20u maar dat wil dus zeggen twintig minuten na middernacht en dat is op dat moment binnen veertig minuten. Niet meer haalbaar dus, hij heeft nog niks ingepakt en de rit naar de luchthaven duurt toch een half uur. Hij is serieus van zijn melk, maar na wat opzoekwerk en heen en weer gebel krijgen we contact met de vliegtuigmaatschappij en kan hij zijn reservering verzetten naar zaterdag 12.20u, dus vrijdagavond inchecken. Het is na 1 u als zijn nieuwe reservatie goed en wel afgedrukt is.

Vandaag staat een bezoek aan het kinderziekenhuis op het programma. Carlos regelt een taxi want ik moet zeker op tijd zijn omdat we nadien nog aan de kraamkliniek hebben afgesproken met de dames en weet niet hoe ik er met de bus moet geraken. Die taxi had ik beter zelf kunnen regelen want de auto van de buurman die hij heeft aangesproken om mij te voeren is 30 jaar oud, ik vrees bij elke put in de weg dat de deur er zal uitvallen. Van airco is er geen sprake, het is de verwarming die warme lucht blaast op mijn voeten, zodat die bij aankomst (toch een half uur rijden in dit hectische verkeer) twee keer zo dik zijn als bij het vertrek. Maar ik heb voor vandaag mijn goede daad gedaan, de buurman heeft 5 dollar verdiend.

Het kinderziekenhuis vormt een groot contrast met de kraamkliniek. Het is 10 jaar geleden gebouwd en de architectuur en inrichting is heel leuk en helemaal op kinderen gericht.

Wat opvalt is dat ook hier de wachtzalen overvol zitten en dat ook hier veel vrijwilligerswerk gebeurt.

Aan de kraamkliniek gekomen zitten de bomma’s al te wachten. Isabel geeft een rondleiding en de dames vinden alles zeer interessant. Vooral de zaal met prematuren maakt een diepe indruk. Om bij de meisjes vroedvrouwen te komen, moet ik echter heel erg aandringen, maar uiteindelijk lukt het ons om helemaal ingepakt in de verloskamer te geraken. Anneleen is net een vrouw die pas bevallen  is aan het hechten en Martien geeft ons tekst en uitleg.

Voldaan keren we terug naar de Casita en in de namiddag worden nog wat foto’s gemaakt en gaan we naar de Rio Centro (winkelcentrum) om afdrukken te maken bij de fotograaf.

Die worden dan tijdens het laatste avondmaal van de dames en Guy uitgedeeld als herinnering en er wordt al uitgebreid afscheid genomen.

Maandag begint voor de meisjes de werkweek opnieuw en de bomma’s zouden hen en de kraamkliniek graag eens gaan bezoeken. Ik doe een poging om mijn afspraak met Isabel te verzetten en een rondleiding in de Sotomayor te organiseren maar Isabel heeft al afspraken gemaakt met het algemeen ziekenhuis, en daar gaat het vandaag dus naartoe.

Ik wordt daar ontvangen door een meute geneeskundigen en afdelingshoofden die allemaal wel de hulp van vrijwilligers kunnen gebruiken en me hun verlanglijstje doorgeven. Alle deuren gaan open voor die Belgische die stagiaires en vrijwilligers naar Guayaquil wil brengen. De fotograaf wordt erbij geroepen en neemt mijn toestel over. Als ik merk dat die alleen maar van mij foto’s maakt, neem ik terug over om van de situatie en omstandigheden in het ziekenhuis foto’s te maken.

Om alles een beetje door te spoelen ga ik nadien nog even met Isabel een koffie drinken en krijg het toch nog voor mekaar dat morgen Lisette, Marie-Louise en Lucienne een rondleiding krijgen in de kraamkliniek. Dan neem ik de bus terug naar de Casita waar de dames al hoopvol zitten te wachten op het goede nieuws.

Ik onderhoud de rest van de dag de dames, Guy is met de mannen naar Salinas aan de kust.

Zaterdag neemt de groep van Guy een rustdag want de reis naar de Andes en het regenwoud heeft zwaar gewogen.  De meisjes vroedvrouwen gaan ijverig door met verslagen typen, hun geplande uitstap naar de kust is niet kunnen doorgaan. Ze hebben nog teveel werk en leven heel erg mee met Heline, die moeite heeft om zich op haar werk te concentreren.

Henry, Guy en ik maken gebruik van de tijd om nog eens grondig te overleggen, want woensdag vertrekt Guy met de dames al terug naar België.

Zondag wordt tijd gemaakt voor wat ontspanning en plannen we een uitstap naar Puerto El Morro. Daar nemen we de boot naar het eiland waar de fregatvogels hun broedplaats hebben en onderweg worden we geanimeerd door de dolfijnen.

Omdat we met z’n twaalven zijn, volstaan de auto’s niet voor het vervoer en maak ik mijn eerste Ecuadoriaanse rit in de pickup. Carlos, Martien, Anneleen en Heline zijn de dapperen die met mij meerijden. De weg naar de kust is nog te doen en de stad uitrijden valt op zondagvoormiddag nogal mee. Het blijft wel goed uitkijken om alle putten in de weg te ontwijken en zowel rechts als links in het oog te houden. Op de terugweg begin ik het rechts voorbijsteken en het zigzaggen zelf al een beetje onder de knie te krijgen.

Net vandaag dat ik zoals beloofd aan mijn collega’s ging denken, die zonder mij nieuwjaarsfeest vieren, kom ik hier onrechtstreeks in contact met de Ecuadoriaanse VDAB. Hier heet dat de SECAP (Servicio Ecuatoriana de Capacitación Profesional). Isabel van de Junta heeft ervoor gezorgd dat ik vanmorgen werd opgehaald door senior Ricardo Koenig, lid van de Club Rotario en een van de stichters van een organisatie "Ser Paz". http://www.serpaz.org/web/

Deze zijn er in de laatste negen jaar in geslaagd om een aantal bendes in Guayaquil  van hun criminele activiteiten af te brengen en hen te motiveren om een micro-onderneming op te zetten. Hij nam me mee naar drie van die ondernemingen, waar de voormalige bendeleiders me hun verhaal deden. De ene had een drukkerij, de andere een kapsalon en nog een andere (zag er de zwaarste jongen uit) runde een opnamestudio. De werknemers (met een crimineel verleden) krijgen eersteen opleiding in de SECAP en kunnen dan in de onderneming van "Ser Paz" ervaring opdoen, waarna ze ook kunnen solliciteren op de gewone arbeidsmarkt. http://www.secap.gov.ec/que_es.html

Isabel had me eigenlijk met hem ik contact gebracht omdat ik verteld had dat Jorien, de studente fotografie voor haar eindwerk een reportage wou maken in een weeshuis. De Club Rotario financiert een weeshuis in Guayaquil, waar tijdens de maand maart veel personeel met vakantie gaat, dus waar ze hulp kunnen gebruiken, de ideale manier voor Jorien denk ik om foto’s voor haar eindwerk te kunnen maken.

Ondertussen is de werkweek van de vroedvrouwen teneinde en zijn ze nu fullspeed verslagen en reflecties aan het schrijven om een weekendje naar de kust te kunnen. Heline twijfelt nog of ze meegaat, die heeft gisteren bericht gekregen dat haar grootvader overleden is. Niet helemaal onverwacht, maar toch geen leuk nieuws. Haar familie kunnen we niet vervangen, maar we doen al het mogelijke om haar te steunen en te troosten.

Vanavond komt Guy terug met zijn groepje toeristen, dus dat wordt hier dan waarschijnlijk weer ambiance.

Er is zoveel te vertellen dat ik niet goed weet waarmee ik moet beginnen. Ik weet ook niet goed of alles moet verteld worden , maar als ik niet alles vertel, wat vertel ik dan wel en wat niet?

De Junta de Benificencia is een NGO  hier in Guayaquil.  In de 123 jaar dat ze bestaan hebben ze ziekenhuizen, weeshuizen, scholen, bejaardenhuizen, enz. opgericht. Er werkt in totaal 6000 man personeel (dat is meer dan in de VDAB). Isabel is de verantwoordeijke voor de Relaciones Internacionales en die heeft me de vorige twee dagen al op sleeptouw genomen om alles te laten zien wat ze doen, zodat ik weet waar ik allemaal vrijwilligers kan inzetten. Vandaag was de kraamkliniek aan de beurt waar de studenten vroedkunde stage lopen. Daar gebeuren gemiddeld 93 bevallingen per dag. Vanaf 12 jaar komen ze hier al binnen om te bevallen en in de wachtzaal voor de consultaties zitten zo’n honderdtal vrouwen van alle leeftijden te wachten omdat ze hier niet moeten betalen en goedkoop aan medicijnen geraken. Tijdens de rondleiding werden we gevolgd door de fotograaf van de Junta, dus binnenkort verschijn ik in hun maandblad, het interview wordt binnenkort afgenomen.

Vandaag ook nog de eerste tropische regenbui gehad, maar momenteel schijnt de zon al terug. Gezwommen terwijl de regen in het water kletterde.

 

Niet vanzelfsprekend wat die vier meisjes doen. Diensten van 12 uren, vertrekken om kwart na zes en om acht uur terug aankomen in de Casita, nog wat eten, wat vertellen om de gebeurtenissen van de dag te verwerken en dan weer gaan slapen om de volgende ochtend op tijd op te staan om weer opnieuw te beginnen. En de nachtdiensten zien er ongeveer hetzelfde uit qua uren bedoel ik.

Luisteren naar de verhalen en de stad doorkruisen in een gammele bus om een pakje uit België af te halen , is hetgeen ik voorlopig heb gedaan om hen te ondersteunen. De rit was een belevenis op zich: ijzeren stoelen, rammelende ramen, loshangende stangen en kerstslingers en luide zuidamerikaanse muziek om het lawaai van het gerammel te overstijgen. Haltes kennen ze hier niet . Er is alleen een deur aan de voorkant, je steekt gewoon je arm op als je wilt opstappen en als je eruit wilt loop je naar de deur en de chauffeur stopt om je eruit te laten. De deuren blijven altijd open (ik denk zelfs dat die niet meer dicht kunnen) en voor je erop of eraf bent is de bus alweer vertrokken.

 

De vriendinnen gingen ervoor zorgen dat het wachten tot het tijd was om te vertrekken niet te lang zou duren. En zijn ze daarin geslaagd? Nou en of!!! Uiteindelijk dan afscheid genomen van een op mijn stoep met zakdoeken zwaaiende meute, die mijn appartement nog even op stelten was komen zetten. Volgens hun eigen zeggen hebben ze ook alles weer netjes achtergelaten.

In Zaventem met vertraging vertrokken, zodat ik in Madrid nog heb moeten doorstappen voor mijn aansluiting naar Guayaquil. Een flink eind stappen trouwens, maar de volgende twaalf uur zou ik moeten zitten, dus genoot ik van de fikse wandeling.

De douane in Guayaquil vroeg zich af of ik nog al eens in Ecuador geweest was en ik had beter nee gezegd, want nu wou hij mij terugvinden in zijn computer en dat lukte niet. Ik denk dat hij ongeveer 12 keer mijn naam ingetypt heeft en ik had op de duur de neiging om te vragen of ik zelf eens mocht komen zoeken, maar ik heb me ingehouden.

In de taxi op weg naar de Casita (Guy had zich overslapen en dat zal hij nog lang moeten horen en op vele manieren moeten goedmaken) had ik het gevoel of ik hier nog niet was weggeweest.

Aangeschoven voor het ontbijt van verse ananas, papaya en watermeloen en een lekkere tas koffie. Een groep toeristen uitgezwaaid (waaronder Marie-Louise en Lizzy) die naar het regenwoud vertrokken en dan in het zwembad gedoken.

Voor de rest van de dag rustig aan gedaan want de gebruikelijke vliegreiskoppijn zorgt er ook deze keer voor dat ik er niet direct kan invliegen.

 

 

Of zoals Dave Berry het in 1965 al zei: Now, now is the moment…

Ik ben er klaar voor!

De ijskast is ontdooid, de planten staan aan het raam en de koffers aan de deur.

De sneeuw is gesmolten, er wordt geen mist of onweer verwacht in Zaventem noch in Madrid.

Dus …

 het volgende rubriekje in deze weblog zal er in het zuidelijke halfrond ingeschreven worden .

Alles is geregeld en afgesproken met de achterblijvers. Van de meeste heb ik ook al afscheid genomen. Dus wat mij de twee volgende dagen nog te doen staat, is inpakken en dan zondag wegwezen.

Ze worden alsmaar heter de kolen waar ik op zit. Nog 9 keer slapen!