Op algemeen verzoek zal ik dan toch nog een einde breien aan mijn verhaal. De laatste tien dagen zijn even bewogen en druk gevuld en chaotisch als de rest van de vijf maanden Ecuador.

De juiste volgorde en specifieke chronologische invulling kan ik niet meer reproduceren maar het komt neer op het volgende:

De laatste stagedag voor de kleuterleidsters is ook de día de los niños en daar komt taart en ballonnen en dansen aan te pas.

Het is ook feest voor Femke want vandaag mag de plaaster er af.

Dezelfde dag is ook het afscheidsfeest van Margo gepland. Het komt wat traag op gang, de ‘chicos del barrio’ of de jongens van de wijk nemen hun tijd om de muziekinstallatie te installeren, maar dan begint uiteindelijk het volk toch weer toe te stromen en de sfeer zit er dan al rap weer in.

Zaterdag wordt er afscheid genomen van Margo en haar ouders en worden de plannen concreet voor de reis naar Peru.

Lisa besluit niet mee te gaan, ze heeft nog te veel werk en krijgt het niet meer voor mekaar. Ze zal dus alleen blijven in de Casita en verder werken aan haar eindwerk met de hulp van de ‘chicos del barrio’.

Zondag na het ontbijt vertrekken Nayara, Femke en ik dan met de bus naar Peru. Die brengt ons naar de grens, waar we zorgen dat een stempel in de paspoorten komt, één om Ecuador uit te gaan en een andere om Peru binnen te gaan. De taxichauffeur die ons van de ene grenspost naar de andere brengt, wil ons ook nog wel naar Puerto Pizarro brengen, een vissersdorpje op 10 km van de grens waar we willen overnachten. Puerto Pizarro blijkt een heel leuk dorp te zijn met veel ambiance midden in de mangroven aan de kust van de Stille Oceaan.

Na de vissersboten te hebben zien binnenvaren nemen we zelf de boot en brengen een bezoek aan vijf eilanden waaronder Isla del Amor, Hueso de ballena (been van de walvis), isla de las aves (vogeleiland) en eentje waar een project loopt ter bescherming van een uitstervend soort krokodillen. Een goed gevuld programma dus voor een ganse voormiddag in de boot.

Met de brommer rijden we na het uitchecken richting Tumbes, waar de motortaxi heerst. Van daaruit gaat het met de bus verder richting Máncora, dat volgens sommigen het mooiste strand ter wereld zou moeten hebben. Het is er warempel mooi, maar dan hebben ze daar Isla Puná nog niet gezien. Het eten is er ook heel lekker en slapen doen we er ook in een leuk optrekje, basic maar gezellig. We genieten de ganse volgende dag van het strand, water en zon, vinden de mooiste schelpen en eten ’s middags onder de palmbomen het lekkerste slaatje.

De volgende dag vertrekken we terug richting grens en krijgen er een nieuwe stempel, één voor Peru uit en een andere om Ecuador terug binnen te komen. Hierdoor winnen Nayara en Femke dus twee dagen dat ze uitstel krijgen om het land terug te verlaten, waardoor er geen problemen kunnen ontstaan bij de douane volgende zaterdag.

Die avond logeren we op een eiland in de archipel van Jambelí, waar we moeten vaststellen dat er geen enkele bankautomaat te vinden is. De portemonnaie wordt omgekeerd en om niet terug de veerboot naar Machala te moeten nemen, besluiten we er een sport van te maken om met een goeie 50 dollar onze overnachting te betalen en met z’n drieën te overleven tot na het ontbijt morgenvroeg. Jambelí lijkt wel een spookdorp, meer dan de helft van de huizen staat leeg en te verkommeren. De echt wel mooie huizen die hier leeg staan geven het eiland een mysterieuze aanblik, ook de hotels en eet- en drankgelegenheden staan er verlaten bij. Wat we nog vinden is opnieuw heel erg basic, maar wel met zicht op de Stille Oceaan. Blijkbaar is de reden hiervan dat er af en toe wel eens hoge golven op Jambelí spoelen en dat de pers op het vasteland dit breed uitsmeert, zodat geen enkele toerist nog naar Jambelí wil komen. Femke slaapt slecht en droomt van tsunami’s. Nayara laat zich wakker houden door het geluid van de branding. Ik heb geen moeite en val in slaap bij het geluid van de golven.
Een ontbijt versieren is niet vanzelfsprekend, maar geraken uiteindelijk toch aan broodjes met ‘huevos revueltos’ (roereieren) en een tas koffie (nescafé weliswaar me veel suiker) en jugo (fruitsap). Na nog een mooie strandwandeling is het tijd om de terugweg naar de Casita aan te vatten.

Vanuit Machala vinden we een rechtstreekse bus en tegen de avond zijn we terug in Guayaquil. Daar worden we opnieuw geconfronteerd met het drukke verkeer en de hitte en de stank, die in schril contrast staat met de frisse oceaanbries van de voorbije dagen.

Terug in de Casita is mijn vakantiegevoel meteen weer voorbij. Er staat nog vanalles op het programma van de laatste twee dagen en er komen steeds nog dingen bij.

Vrijdagvoormiddag is het afscheid van de kleuterleidsters met het schooltje gepland. Hiervoor hebben we een bus ingehuurd, die ons om half negen zou ophalen aan de Casita en op Ecuadoriaanse tijd verschijnt. In de sloppenwijk gaan we nu de kleuters ophalen en dan gaat het naar Puerto Hondo, een domein van de stad waar iedereen gratis binnen kan en waar de kleuters kunnen spelen in het water en op de speeltuin.

Er moet ook nog eens naar de haciënda gereden worden om het eten voor de paarden, kippen en honden te gaan brengen, maar daarvoor engageer ik Roberto die samen met Alba de klus klaart, want ik heb nog te veel te regelen.

’s Avonds hebben de kleuterleidsters de juffen van het schooltje uitgenodigd om te gaan eten in de Cangrejal (krabrestaurantje in de wijk). Ze zijn benieuwd hoe de respectievelijke echtgenoten eruit zullen zien en die worden dan ook gekeurd en krijgen achteraf commentaar.        
Het afscheid valt zwaar voor beide partijen. Voor mij is het tot binnenkort.

Zaterdag wordt dan nog een hectische dag. Iedereen staat voor vanalles en nog wat aan mijn deur en tussendoor probeer ik alles ingepakt te krijgen en niks te vergeten.           

Bovendien wordt Dana van Marjorie en Roberto vandaag één jaar en houden zij hun feestje in de Casita waardoor het een drukte en een heen en weer geloop is. Alba probeert alles onder controle te houden, maar af en toe wordt ook op mij beroep gedaan (hoe moet de oven aan, ik geraak niet op het internet, …)

Lisa legt nog de laatste hand aan haar eindwerk: het materiaal dat ze hiervoor moest verzamelen, moet nog gefotografeerd worden en de beelden moeten nog doorgestuurd worden. Ik maak de kiekjes en photoshop ze nog even om er mooi en fris uit te zien, en dan kunnen ze doorgestuurd worden.

De zorgen over het gewicht van de koffers en een aantal stukken handbagage en dan vooral of Lisa door de douane geraakt, maken dat iedereen er toch wat gespannen bijloopt.

Na nog een telefoontje om er zeker van te zijn dat onze pickup-taxi op tijd komt, verschijnt die om half vijf en kan ik voor het eerst mee in de laadbak ipv aan het stuur. Gelukkig zijn we goed op tijd vertrokken want vandaag speelt FC Barcelona, de ploeg van onze buurt, tegen Emelec, de andere ploeg van ’t stad. Het lijkt wel een volksverhuizing, de straten zien geel (Barcelona) met hier en daar een beetje blauw (Emelec).

We komen goed op tijd aan in de luchthaven en het inchecken verloopt vlot, niemand heeft overgewicht. Er is wel teveel handbagage mee, dus Nayara moet nog een stuk meegeven met de bagage. Ik probeer nog te regelen dat ik met de meisjes op hun (vroegere) vlucht van Madrid naar Brussel kan meevliegen, maar die zit blijkbaar vol. Ik zal dus in Madrid 4 uur langer op mijn vliegtuig moeten wachten.

Aan de douane wordt het nog even spannend. Voor mij is er geen enkel probleem, ik heb een visum. Nayara en Femke hebben een stempel gekregen aan de grens met Peru dat ze tot de 13^de in het land mogen blijven, dat is dus ook geen probleem, alleen kunnen ze enkel nog terug naar Ecuador komen met een echt visum. Bij Lisa komt er echter wat meer gediscussieer aan te pas. We proberen de douane uit te leggen dat ons werd verzekerd dat volgens het nieuwe decreet van dit voorjaar 1 dag te lang in het land blijven geen probleem meer is. Volgens hen gaat het decreet pas in vanaf 20 april en is Lisa in het land sinds 14 maart. We houden vol tot ze vragen wanneer Lisa nog terug naar Ecuador wil komen. Als ik zeg ze misschien nooit meer terug komt, laten ze ons uiteindelijk gaan, maar zonder afgestempelde reispas, maar dat neemt Lisa erbij. Misschien kan ze nu wel nooit meer naar Ecuador komen, maar we kunnen wel vertrekken.

De vlucht verloopt rustig en we landen mooi op tijd in Madrid. Daar probeer ik nog eens om met de meisjes mee op de vlucht van 4 uur te geraken, want daar zit ook mijn bagage op, maar ze hebben er daar geen oren naar en ik moet wachten.

Om kwart voor acht ’s avonds zou mijn vlucht vertrekken, maar het wordt uiteindelijk half negen. Om elf uur landen we uiteindelijk op Zaventem. Ik vrees een beetje dat ik naar mijn bagage ga moeten zoeken omdat die al om 6 uur aangekomen is, maar die is goed bewaard en ik kan ze meteen meenemen. Jet staat me op te wachten, die heeft ondertussen in de luchthaven terwijl ze stond te wachten de voetbal kunnen volgen.

Om 12uur kom ik aan in mijn nestje. Het voelt nog een beetje onwennig, maar ik ben heel blij dat ik terug thuis ben en de komende tijd alleen nog voor mezelf moet zorgen.

Het was een leuk avontuur, ik heb er geen moment spijt van gehad, alhoewel ik het bij tijd en wijle ook efkes niet meer zag zitten, maar ik zou er, nu niet direct maar als ik wat bekomen ben, terug aan beginnen.

Dinsdag 1 juni 2010

Ik voer de kleuterleidsters naar het schooltje en keer terug naar de Casita om rustig te ontbijten. Ik maak alles gereed voor de picknick.

De maand mei is voorbij, dus ik zorg ervoor dat alle werknemers hun loon uitbetaald wordt.

Ik wacht ondertussen op Roberto, die om 10u toekomt en met de Terracan wil vertrekken om een batterij te gaan kopen voor de pick-up. Dat was dus niet volgens het plan maar helemaal op z’n Ecuadoriaans. We halen dan de kleuterleidsters op met de auto van Alba en wachten tot Roberto terug is. Om elf uur bel ik nog eens waar hij blijft, hij heeft ondertussen boodschappen gedaan en de kinderen afgehaald van school. Iets voor twaalf uur kunnen we uiteindelijk vertrekken.

De stad uitrijden loopt ook op z’n Ecuadoriaans en dus niet van een leien dakje, maar uiteindelijk zitten we op de buiten en daar vergeten we alle toestanden. Het is hier ontzettend mooi met de rijstvelden, suikerrietvelden, de paalwoningen, de reigers, …

In Salitre maken we halt om langs het water onze picknick op te eten en even van de ambiance te genieten. Dan rijden we het laatste stukje tot de cacaoplantage tussen de enorme bananenplantages.

Thomas is verrast door ons bezoek. Ik had verwacht dat de zussen (Alba en tia Maria) hem zouden verwittigd hebben, maar dat was niet het geval geweest. We bezoeken da andere broer Carlos (papa van Geovanni en Carlos) die naast Thomas woont en op zijn stukje grond een boom heeft staan waar kalebassen aan groeien. Wij zijn allemaal wel kandidaten om zo’n vrucht als souvenier mee te nemen. Carlos wil ons graag helpen om de vruchten door te zagen en met z’n allen houden we een workshop kalebassen leeg en proper maken.

Vooraleer we terugkeren brengen we nog een bezoek aan de cacaoplantage waar we worden opgegeten door de muggen. We zouden nog graag langer gebleven zijn, maar ik heb geen zin om in het donker langs de onverlichte wegen ter rijden, dus moeten we zorgen dat we voor half zeven terug thuis zijn. Het licht op de terugweg zit fantastisch, spijtig genoeg is de batterij van mijn camera plat en moet ik Nayara haar toestel afpakken.

Lisa die is thuisgebleven is blij om ons terug te zien. Ze heeft nog hard verder gewerkt aan haar eindwerk, maar heeft toch weer wat gemist.

Maandag 31 mei 2010

Een doordeweekse dag met alle ingrediënten: dagelijkse rit naar het schooltje, inkopen doen, alle binnengekomen mailtjes beantwoorden, foto’s selecteren, bewerken en publiceren, beantwoorden van iedereen zijn vragen en aan iedereen zijn wensen, organiseren van de werkzaamheden, nieuwe plannen en planning maken, …

Vermits de juffen morgen om 10.30u een vergadering hebben zal het schooltje vroeger sluiten. Dat levert de mogelijkheid op om een uitstap te plannen naar de cacaoplantage (het tweede landbouwproject) die ik met deze groep studenten nog niet bezocht heb. Alba en tia Maria willen natuurlijk ook graag mee. Er wordt dus afgesproken dat we (Alba, tia Maria, Margo en ik) morgen om 10u hier vertrekken, de kleuterleidsters ophalen en doorrijden naar Salitre (2 uur rijden ten noorden van Guayaquil) en picknick meenemen.

Met Roberto spreek ik af dat hij mañana de mañana (dat is morgenvroeg) naar hier komt om de batterij van de pick-up te herstellen.

Zaterdag 29 mei 2010

Het telefoonnummer dat we gekregen hebben op de luchthaven is de ganse morgen overbelast. Op de website van de luchthaven en die van Iberia komen we niets te weten. Enkel de website van El Universo meldt dat de luchthaven gesloten is tot 15u en dat ze volop bezig zijn om alles schoon te maken. Dat doen Geovanni en Carlos hier ook want werkelijk ALLES zit onder de as.

Er zit niks anders op dan te wachten tot 15 u, maar we houden ons ondertussen nuttig bezig met het maken van didactisch materiaal voor het schooltje: prenten afdrukken, lamineren en uitknippen.

Om 15u neemt Joeri dan nog eens afscheid van de wijk, maar ik verwacht eigenlijk nog niet dat ze al zullen kunnen vertrekken. In de luchthaven zijn de counters van Iberia nog niet open, dus proberen we naar het kantoor te geraken, wat uiteindelijk lukt, we moeten onze paspoorten afgeven en krijgen een badge. Daar zeggen ze ons dat de counters zullen opengaan en we maken dat we bij de eersten in de rij staan. Voor Joeri blijkt het geen probleem te zijn, die kan op de vlucht van 19u, de twee andere jongens moeten eerst via LAN, waar hun plaats moet opengesteld worden. Gelukkig loopt Santiago (een vriend van Henry, die bij Iberia werkt en niet zo maar een klein beetje) hier rond en hij herkent me van een vorig vliegveldbezoek samen met Guy. Ik vraag hem of hij ons kan helpen en dat doet hij. Het wordt wel vijf uur voor alles in orde is, maar dan kan uiteindelijk toch afscheid genomen worden.

Margo en Lisa zijn ondertussen met de bus naar Montañita vertrokken. … toen waren we nog met drie.

Vrijdag 28 mei 2010

Om tien uur rijden Maria Fernanda, de jongens en ik naar het schooltje. De kleuterleidsters heb ik daar in een vroegere shift al afgezet. Maria Fernanda maakt kennis met de juffen en de jongens hangen een deurtje terug aan de WC. Ik ben geëngageerd om een groepsfoto te maken en dan krijgen we de opvoering van een poppenspel door de stagiaires.

De werkweek zit er alweer op en de jongens (Jeroen, Kristof en Joeri) maken zich klaar voor hun vertrek terug naar België. Alle chicas nog even naar de Riocentro om het afscheidskadootje voor Joeri.

Het is al gans de dag grijs, maar wanneer we terugkeren naar de Casita lijkt het wel of er grijze poedersneeuw valt. In een mum van tijd zit alles onder een vieze stoflaag. De Tungurahua is uitgebarsten een kilometershoge aswolk is met de wind in Guayaquil aangekomen. Ik vermoed meteen dat vertrekken er vandaag niet inzit, maar de jongens hebben op het internet gekeken en gaan er van uit dat ze vertrekken.

Ondertussen is Margo ook terug van haar reisje met haar ouders om mee afscheid te nemen van Joeri.

Als we rond vijf uur naar de luchthaven rijden zien we meer en meer mondmaskers in het straatbeeld verschijnen, die door de meest ondernemende Guayaquilenen aan de verkeerslichten al verkocht worden.

Zoals ik had verwacht worden we dus terug naar huis gestuurd en krijgen een telefoonnummer waar we morgenvroeg naar kunnen bellen om iets meer te weten te komen.

Joeri treurt er niet om en kijkt al uit naar de volgende feestnacht. Voordien gaan we samen eten in de cangrejal (krabrestaurantje in de wijk), spijtig genoeg is er geen krab, maar de andere gerechten zijn niet te versmaden.

Joeri, Margo en Lisa trekken nadien terug de wijk in. Voor de ouders van Margo, Jeroen, Kristof, Femke, Nayara en ik wordt het een avondje ‘Chinees poepen’. (jawel Erika, An en Jochen, ik weet nu hoe het moet)

Donderdag 27 mei 2010

Het uitstapje van vandaag ging naar het meer waar we langsrijden als we naar de haciënda gaan, waar we volgens mammie bootjes konden huren om op het meer te varen. Het meer is destijds uitgegraven om de provincie Santa Elena van water te voorzien. We zijn dan rond het meer gereden op zoek naar de bootjes en vonden enkel een ‘centro deportivo’ maar dat was ‘privado’ en je moest er lid zijn. Op mijn vraag of ik lid kon worden werd mij aangeraden om zondag terug te komen als ‘el capitan’ er was. Dan zijn we maar naar de ‘malecón del Salado’ gereden om daar met een roeibootje de Salado op te varen.

Het laatste avondmaal voor Joeri nemen we allemaal samen in de wijk bij ‘Javier’. Maar voordien moeten er nog even inkopen gedaan worden en daarbij komt er een kink in de kabel. We geraken nog in de Riocentro, maar terug geraken lukt niet meer. De pick-up wil niet meer starten. Wij dus met de bus terug naar de Casita, ik bel Roberto, die zit in de Cangrejal. Ik haal hem op met de Terracan en wij samen naar de parking van de Riocentro. Het lukt hem ook niet, dus proberen we hem te trekken. Bij de eerste poging breekt het touw al en ik ga in de Ferrisariato een trekkabel kopen, maar die doet het niet beter. Uiteindelijk geraakt de pick-up tot aan de Casita, maar voor wie het verkeer hier al heeft meegemaakt moet ik niet uitleggen dat dit een van de minder leuke ervaringen geweest is.

Iedereen zit natuurlijk al uitgehongerd te wachten als ik tenslotte gedoucht en wel mee de wijk ik kan. Voor Joeri en konsoorten moet de avond nog beginnen, maar ik heb het wel gehad.

Maandag 24 mei 2010

Met Femke, Nayara, Jeroen en Christof naar de dolfijnen.

Dinsdag 25 mei 2010

Naar de gele malecon langs de estero del Salado.

Woensdag 26 mei 2010

Met Isabel gaan lunchen en nadien de malecon langs de zuidelijke kant gedaan. Met de Henry Morgan, een replica van een piratenboot, de Guayas opgevaren en een ongelooflijk mooie zonsondergang meegemaakt.

Zondag 23 mei 2010

Onderweg naar de haciënda krijg ik een telefoontje van Alba of we haar niet vergeten zijn, en natuurlijk zijn we haar niet vergeten en pikken haar op in Valle Alto, de wijk waar ze woont. Zonder noemenswaardige hindernissen, al blijft de weg toch erg 4×4 maar nu wel droog, rijden we naar boven. Femke slaagt erin om op een paard te geraken en ook Joeri en Christof leggen het laatste stuk te paard af. Boven genieten we van een plons in het water om wat af te koelen. Femke blijft boven, die waagt het niet meer om de helling af te dalen. Alba is al een jaar niet meer op de haciënda geweest en is ondanks mijn verhalen toch verbaasd over de verandering. Ze staat versteld van de overvloed van bonen, papaja’s, watermeloenen, meloenen, nootjes, tomaten, … en begint te plukken en te oogsten en te hamsteren. De laadbak van de pick-up wordt volgeladen. Iedereen geniet van het uitzicht, de natuur, de rust, de picknick, de hangmatten, …

Wanneer we terug naar beneden gaan is voor Joeri het moment aangebroken om afscheid te nemen van Sebastian en zijn familie. Er is zelfs een maïstaart gebakken voor de gelegenheid en Sebastian is content met de tangen die Joeri hem cadeau doet.

Zaterdag 22 mei 2010

Vroeg op dus om Margo op de bus te zetten. Een ganse rustige voormiddag voor mij alleen, want er komt pas na de middag beweging bij de feestvierders en dan nog niet veel en heel voorzichtig. Pas als het terug donker wordt (dat is hier wel al tussen zes en half zeven) komt er terug beweging in de zaak. Nayara stuurt een berichtje dat we niet op hen moeten wachten, dat ze iets zullen eten in de Terminal Terrestre. Joeri legt al terug contacten met zijn vrienden uit de wijk. Niemand heeft zin om te koken dus besluiten Femke, Lisa en ik om in de wijk iets te eten en Christof wil ook wel mee.

Ik moet wel nog inkopen doen voor het ontbijt (de winkels zijn hier tot 10u ’s avonds open) en we besluiten in de Riocentro een dessertje te gaan eten. Nayara komt ook nog af met Jeroen rechtstreeks van Montañita.

’s Avonds wordt nog een film opgezet, maar enkel Christof blijft kijken tot het einde. Lisa en Joeri worden het feesten niet beu en trekken de wijk in tot de vroege uurtjes.

vrijdag 21 mei 2010

Ik speel nog maar eens taxi voor de kleuterleidsters.

Margo is al op en bereidt haar afscheid voor. Ik help haar nog even om voor elk van haar collega’s een gepast afscheidswoordje te formuleren in het Spaans. Ze moet vandaag niet meer werken, maar gaat tegen de middag om op elke afdeling even afscheid te gaan nemen en dan na het middagmaal te trakteren met haar zelfgebakken cake.

De jongens houden zich rustig bezig en ik help hen daarbij door met hen een spelletje rummikub te spelen.

Nayara en Jeroen maken zich klaar om naar Montañita te vertrekken, Christof heeft op het laatste moment besloten om toch maar niet mee te gaan. Het is een verlengd weekend en Nuri (de vrouw van Carlos) neemt ook de bus naar Montañita om vakantie te nemen met de kindjes bij haar ouders in Manglaralto. Ik breng de hele bende naar de Terminal Terrestre waar de bussen voor lange afstand vertrekken.

Joeri bereidt zich voor op het feestje van vanavond en Lisa, Femke en Margo proberen nog een beetje te werken. Rond vijf uur begint het volk dat Joeri had uitgenodigd voor de poolparty toe te komen. De poolparty kan echter niet doorgaan want de onderhoudsman heeft vanmorgen een product in het water gedaan, zodat er vandaag niet kan gezwommen worden. De yacuzzi is dus het enige alternatief en die geraakt goed vol. Joeri had voorzien om in de wijk met de hele bende te gaan eten, maar nu krijgt hij natuurlijk al dat volk niet meer mee. Lisa en ik rijden dan maar naar de Mc Donalds om voor elk van ons een of andere Mac te halen.
Het eigenlijke feestje komt nadien traag op gang maar wordt leuk en gezellig en iedereen komt uiteindelijk opdagen. Ruben komt mee feesten met een heel gevolg, voor hem is het ook een beetje afscheid nemen, want hij vertrekt net als Joeri volgende vrijdag naar Madrid.       
Het feestje gaat door tot in de vroege uurtjes, maar zo lang ga ik niet mee, want morgenvroeg moet ik nog eens naar de Terminal Terrestre om Margo op de bus naar Riobamba te zetten, waar ze haar ouders zal ontmoeten en met hen zal meereizen door een stukje Ecuador.

donderdag 20 mei 2010

Margo vertrekt voor haar laatste werkdag.

Ik stort me nog eens in het spitsuur het hectische verkeer in om de meisjes naar school te brengen.

Joeri houdt vol en studeert zijn cursus koeltechnieken. Ondertussen legt hij wel zijn contacten voor de organisatie van zijn afscheidsfeestje.

De bezoekers houden zich rustig bezig en na de middag neemt Nayara hen mee naar het Parque Historico.

Ik zit de hele namiddag te photoshoppen want de kleuterleidsters hebben pictogrammen nodig. Zijzelf steken een poppenspel in elkaar om morgen voor de kleuters te spelen.

Margo bakt cakes om morgen te trakteren in het ziekenhuis.

Nayara en Femke willen vieren dat hun eindwerk af is en samen met Jeroen en Christof gaan we eten naar de Gran Chef.

Woensdag 19 mei 2010

Als de kleuterleidsters naar het schooltje gevoerd zijn, wacht ik op de mammie waarmee ik afgesproken heb om samen naar de vismarkt te gaan. Om 10u wordt een briefje afgeleverd waarin staat dat er een pakje op Joeri ligt te wachten in het postkantoor van Alban Borja. Omdat ik mammie niet meer verwacht vertrekken we naar het postkantoor en ik neem Carlos mee, want ik ben er al wel eens geweest maar kan me de weg niet meer herinneren. In de ferrisariato (doe-het-zelver) van Alban Borja laten we ook nog een sleutel kopiëren en kopen een sleutel voor Sebastian om de buizen van de pomp makkelijk te kunnen los en toedraaien. Mammie belt dat ze op mij zit te wachten in de Casita en uiteindelijk gaan we dan toch nog samen naar de vismarkt, Jeroen en Christof qillen ook wel mee. Ik koop voor het avondeten albacora (een hele lekkere soort tonijn). De vorige keer zijn de vroedvrouwen daar niet goed van geweest, vandaar dat ik mammie mee wou om deze keer zeker verse vis mee te krijgen.

De rest is alledaags, inkopen doen, eten maken, eindwerken nalezen, tips geven, plannen maken, …

’s Avonds wordt een filmavond gepland met nootjes en chips en alles erop en eraan. Op het programma staat ‘Notebook’ met als recensie ‘een bleitfilm’, maar ik heb helemaal geen zakdoek nodig gehad.

Dinsdag 18 mei 2010

Nayara wil haar novio het schooltje tonen en voorstellen aan de juffen, dus Jeroen en Christof gaan mee en kunnen meteen ook de tonnen maïs in en uit de pick-up dragen.

Onderweg stop ik voor een licht dat op rood springt en wordt vanachter aangereden door een chauffeur die beweert dat het oranje was. Ik zit met vijf getuigen in de auto die allemaal gezien hebben dat het rood was. Ik rij door omdat ik geen zin heb in nog eens een discussie en om op tijd op het schooltje aan te komen.

De jongens maken kennis met de juffen en ik rij met hen terug naar de Casita waar Carlos voor hun ontbijt zou zorgen. In het begin van de wijk stoppen we nog even om broodjes te kopen en als we terug in de auto willen stappen, staat daar opeens de chauffeur met de auto die me langs achter aanreed. Hij belet me om in de auto te stappen en wil dat ik de schade aan zijn auto vergoed. Een kwartier lang heb ik nodig gehad om de mens te overtuigen dat ik niet ging betalen, dat ik geen geld geef als me dat wordt afgedwongen, dat ik altijd en iedereen wil helpen, maar dat ik niemand iets verschuldigd ben en dat niet iedere blanke rijk is Uiteindelijk laat hij mij vertrekken en kunnen we gaan ontbijten.

De koffie is nog niet op of daar verschijnt de man van de brommer. Om uit deze discussie te komen is een skypegesprek met Henry (die in België zit) nodig. Carlos heeft beloften gedaan die hij niet had mogen doen, hij heeft ‘ayudar’ geïnterpreteerd als ‘pagar’. Henry stelt voor om voor de herstelling 100 dollar bij te leggen, het bestek bedroeg 112 dollar. De mammie, tía Maria en Maria Fernanda volgen de hele ontwikkeling en ik doe hen nog eens de uitleg van het voorval van deze morgen. Ik krijg uiteindelijk mijn ongenoegen geventileerd, maar blijf toch met een slecht gevoel zitten.

Vooraleer de meisjes terugkomen van het schooltje geef ik de jongens nog een rondleiding in de wijk. Na de middag neemt Nayara haar bezoek mee naar het leguanenpark en de malecon. Joeri is druk aan het studeren, Lisa gooit zich helemaal op haar eindwerk en Femke gaat ook nog even door om de laatste hand te leggen aan het eindwerk, dus heb ik de tijd om nog wat mails te beantwoorden. Daar zit er al eentje bij van twee studenten van de hogeschool Gent met de vraag voor een stageplaats voor volgend jaar.

Het is in beperkt gezelschap dat we ’s avonds aan tafel gaan, want Nayara blijft met haar bezoek in het centrum iets eten. Het is dan dat het idee ontstaat om de plannen voor Peru te wijzigen. Het been van Femke en het eindwerk van Lisa maken een uitstap volgend weekend naar Peru niet opportuun en vandaar besluiten we deze uit te stellen tot de laatste week, dus na het vertrek van Joeri en Margo. Femke zal zonder gips meer mogelijkheden hebben en Lisa zal er meer van kunnen genieten als uiteindelijk ook haar eindwerk helemaal zal afgewerkt zijn. Ook Joeri wijzigt nog eens zijn plannen. Die had eerst gepland om volgende week donderdag zijn afscheidfeestje te geven omdat hij vrijdag vertrekt. Iedereen moet vrijdag nog werken en Margo is met haar ouders op reis en Ruben vertrekt al vrijdagmorgen. Daarom spreekt hij met hem af om hun feestje te verzetten naar nu vrijdag.

maandag 17 mei 2010

Femke gaat vandaag terug naar het schooltje voor het eerst sinds haar ongelukkige val. Ik breng hen met de pick-up en spreek af dat ik hen vanmiddag ook terug kom oppikken. Ook Fabiola is vandaag voor het eerst sinds haar bevalling terug op post. Ze heeft zich met heel haar kinderuitzet (verzorgingsmateriaal, matraske, microgolfoven, …) geïnstalleerd in de klas, want ze heeft geen opvang kunnen vinden. Ik ben benieuwd hoe dat gaat lopen.

Als ik hen terug ga ophalen ’s middags hebben ze bezoek van Pronepe (inspectie van het ministerie van onderwijs). Het voornaamste punt van discussie is dat Femke met haar been in het gips komt werken, dat is voor de Ecuadorianen onbegrijpelijk blijkbaar. Femke houdt vol dat ze geen zin meer heeft om in de Casita te blijven zitten en morgen terug wil komen naar het schooltje om verder stage te lopen.

Joeri heeft zijn studie aangevat en hij meent het, hij is op tijd uit bed en probeert zich te concentreren op zijn cursus. Lisa en Nayara werken nog intensief verder aan hun eindwerk. Nayara wil er vandaag een punt achter zetten, want vanavond om 18.30u arriveert Jeroen met zijn broer Christof.

Femke gaat mee naar de Riocentro want ze hebben nog wat materiaal nodig voor de activiteiten die ze voor de rest van de week gepland hebben in het schooltje. Wanneer we terugkomen is het spitsuur begonnen en wordt het stilaan tijd om naar de luchthaven te vertrekken. Vooraleer we terug in de Casita komen, doet er zich een zoveelste typisch Ecuadoriaans incident voor. Bij het afslaan van de hoofdweg in de wijk komt er een brommer mij langs rechts voorbijgestoken. Dat is hier een doodgewoon alledaags manoeuver maar deze keer met helaas voor de brommer nefaste gevolgen. De man zelf komt er heelhuids van af maar zijn brommer is serieus gehavend. De pick-up heeft enkel een klein blutske aan de onderkant van de voettree aan de achterdeur. De verkeersagent die op het kruispunt het verkeer regelt, komt erbij en vraagt de papieren van mij en van de bestuurder van de brommer. Hij zegt dat hij er niks van zal maken als we kunnen overeenkomen hoe we dit gaan regelen en gaat (met onze papieren) verder het verkeer regelen. Ik stel voor dat ik de man zal helpen met het vervoeren van zijn brommer naar de garage, want ik heb wel wat medelijden, maar de man eist dat ik de schade aan zijn brommer vergoed. Als ik zeg dat ik wel wil helpen maar niet betalen, vermits ik geen schuld heb aan het ongeval, ontstaat er een discussie waarin alle omstaanders zich moeien. Tegen zoveel discussie ben ik met mijn weinige Spaans niet opgewassen en de tijd om Jeroen en Christof te gaan afhalen van het vliegveld begint te dringen. Ik bel Carlos of die kan komen om mij te helpen uit de discussie te geraken. Ik vertel hem dat ik wil helpen maar niet wil betalen omdat ik geen schuld heb. Carlos onderhandelt verder met de verkeersagent en de man en uiteindelijk krijg ik mijn papieren terug en kan ik vertrekken.

Nayara heeft zich met de hulp en aanwijzingen van Lisa op haar mooist uitgedost om Jeroen te gaan afhalen. We komen nog net op tijd aan in de luchthaven en stellen daar vast dat het vliegtuig een half uur vertraging heeft. Nayara wil van de tijd gebruik maken om boven in de vertrekhal naar de winkeltjes met souveniers te gaan kijken.             
Hoewel ik beloofd heb hiervan niks op mijn blog te zetten, kan ik toch niet nalaten te vertellen dat we hier iemand tegen het lijf gelopen zijn die we hier helemaal niet verwacht hadden. Ik weidt hier niet verder over uit omdat me dat uitdrukkelijk gevraagd is, maar kan er nog steeds niet van over.

We rijden met Jeroen en Christof naar de Casita en die verwonderen zich ook al meteen over het hectische verkeer. Als we uiteindelijk aankomen staat het eten klaar en onze ontmoeting op de luchthaven is het gespreksonderwerp van de avond. Ook het verkeersongeval komt terug aan de orde want Carlos zegt dat hij heeft geregeld dat ik de helft van de schade aan de brommer zal betalen. Ik hou vol dat het niet mijn schuld is dat de brommer beschadigd is en hij houdt vol dat dit hier in Ecuador zo geregeld wordt. De brommer staat in de garage van de Casita en morgen komt de man terug met een bestek.

Zondag 16 mei 2010

Het blijft heel lang rustig. Ik geniet van de rust, het zwembad en het mooie weer, dat draaglijker geworden is sinds het regenseizoen voorbij is. De zon is nog wel fel maar de hitte is minder doordat de lucht minder vochtig is en er een windje waait.

Na de middag wanneer iedereen wakker is, wordt stress het algemeen overheersende gevoel. De eindwerken, waar de kleuterleidsters nu al twee maanden elke dag aan werken, staan bij Femke en Nayara in de eindfase, maar hun deadline is vandaag en ze vrezen dat ze het niet halen. Lisa wil vandaag ook het grootste deel al kunnen doorsturen en sluit zich op in haar kamer. Joeri besluit niet te gaan rondtrekken zoals eerst gepland, maar de volgende twee weken te beginnen studeren voor zijn examen dat hij moet afleggen als hij terug thuis is.

De namiddag wordt dus al even rustig als de voormiddag en het enige wat nog van mij verwacht wordt, is een beetje morele steun.

Dat kan echter niet volstaan voor Lisa om de deadline te halen en na het avondeten komt ze me vertellen dat ze heeft besloten niet mee te gaan naar Peru en van het weekend hier alleen in de Casita gebruik te maken om verder te werken aan haar eindwerk, ze vreest het anders niet te halen. Ik begrijp dat ze per se in eerste zit wil afstuderen, maar vind het ook heel spijtig dat ze niet meegaat. Bovendien zijn de financiële gevolgen ook niet niks, 200 dollar boete, geld waar ze uiteindelijk niks voor in de plaats krijgt. Ik kan haar niet meer van haar besluit afbrengen evenmin als Femke en Nayara.
Om de dag af te sluiten en toch nog positief te eindigen, halen Lisa en Joeri nog wat herinneringen op aan het feestje van vorige nacht.

Zaterdag 15 mei 2010

Om half zeven belt een nieuwe hotelgast dat hij onderweg is en even later meldt Carlos dat er een probleem is met de waterleiding en dat de garage onder water staat. Ik bel Maria Fernanda die de loodgieter zal contacteren. Er blijkt iets mis te zijn met de pomp en eigenlijk zou die moeten vervangen worden maar voorlopig wordt het euvel verholpen met een nieuwe kraan en wat teflon.

Om tien uur zou ik Joeri gaan ophalen op de haciënda maar Sebastian belt dat ze nog met iets bezig zijn en dat 2 uur beter zou uitkomen. Ik heb dus nog even de tijd om mijn mails na te kijken en te beantwoorden en dat zijn er een heleboel want in een hele week hebben die zich serieus opgestapeld.

Tegen twee uur rij ik dan naar de haciënda en de weg is uiteindelijk droog maar ligt er na het lange regenseizoen ontzettend slecht bij. Er zijn ontzettend diepe sporen en putten ingekomen en op sommige punten worden we helemaal door elkaar geschud en is het moeilijk om niet in de sporen terecht te komen waardoor we met het chassis op de grond zouden komen vast te zitten. Het wordt dus weer een spannende rit, maar het risico om in het slijk vast te zitten is nu wel geweken.
Joeri heeft Sebastian goed geholpen. De waterput die helemaal vol modder gestroomd was door de hevige regenval van het voorbije seizoen is helemaal terug leeggemaakt. Er ligt een berg modder naast, die omhoog gehaald werd door de ezel die de emmers modder met een koord over een katrol omhoog getrokken heeft. Het water kan nu weer opgepompt worden, zodat de koeien weer drinkwater hebben. We vertrekken met een hele oogst meloenen, maniokwortel, bananen,  watermeloenen, verse eieren, boontjes.
Op de weg terug rijden we nog even langs Chongon waar we tonnen met schroefdeksels gaan kopen voor de kleuterleidsters. Die willen de kleuters met maïs laten spelen in het schooltje, maar om te vermijden dat de ratten de maïs komen opeten, moet die wel in gesloten vaten bewaard worden.

Vanavond staat er een feestje in de wijk op het programma. Joeri gaat eerst grondig zijn toilet maken, want na vijf dagen haciënda stinkt hij uren in de wind. Lisa en Margo hebben minder werk om hun toilet te maken maar nemen er minstens zoveel tijd voor. Femke ziet een feestje niet zo goed zitten met haar plaasteren been. Nayara en ik zijn solidair en blijven samen met haar in de Casita een film kijken. Voor het feestje is er nog wat heen en weer geloop want de ‘chicos del barrio’ willen toch eerst nog in de Casita wat komen drinken. Carlos vergezelt de meisjes en Joeri graag naar het feestje en speelt de hele nacht waakhond.

Vrijdag 14 mei 2010

Ik maak alles in orde voor de komst van een nieuwe gast in de Casita, die uiteindelijk niet komt opdagen. Blijkt dat Maria Fernanda een dag mis was en hij pas morgen zal toekomen.

Tijd dan om mijn blog bij te werken, degenen die gewend zijn om dagelijks te komen kijken (en zo zijn er blijkbaar veel naar ik verneem), zullen weten wat doen. Vermits het bij jullie verlengd weekend is (zoals ik ook verneem) zal de gazet al wel uitgelezen zijn.              

De rest van de voormiddag ben ik bezig met evaluatieformulieren invullen, boekhouding bijwerken en andere paperassen.

Even neem ik ook de tijd om op Google Earth te gaan kijken om onze reis naar Peru (dat is volgend weekend al) uit te stippelen.

Na de middag gaan we terug naar de kliniek met de spullen om Femke haar voet in het gips te leggen. Nayara is nieuwsgierig en wil graag mee. De dokter die het gips legt, wil alles weten, waarom en hoelang we hier zijn en alles wat Nayara en Femke tegen elkaar zeggen moet vertaald worden: ‘qué dice’ (wat zegt ze) is het telkens weer.

Terug in de Casita is er goed nieuws, er is terug een draadloze internetverbinding en er kan weer op volle toeren gesurfd en geskypet worden.

Margo komt vanavond later naar huis, want die heeft een krabetentje met de collega’s van de kliniek. Nayara, Femke en ik besluiten ook uit eten te gaan, Lisa wil liever nog wat doorwerken.

Na het etentje kijken we nog naar ‘Loft’ en het wordt half één vooraleer ik alweer in bed lig.

Donderdag 13 mei 2010

De varkens moeten eten en het hooi moet van het land. Hier is het de rijst! Ik ga vandaag met Alba en tía Maria naar de cacaoplantage bij Salitre. Ze zijn in tegenstelling tot de  meeste Ecuadorianen stipt om acht uur in de Casita. Geovanni laadt de zakken met varkenseten in de pick-up en we kunnen vertrekken, twee uurtjes rijden naar het noorden, de boeren buiten en de natuur in. De rijst is voor een groot deel al geoogst en wordt opnieuw geplant. De rest is rijp en wat twee maanden geleden fel groen zag,  kleurt nu geel. Op de cacaoplantage staat alles ook mooi in bloei en ziet alles groen. Dit is de mooiste tijd van het jaar, net na het regenseizoen. Het nadeel is dat de weg er heel slecht bij ligt. De regen heeft de wegen ook erg beschadigd, het wordt dus een hobbelige rit.

Mammie en tía Maria bezoeken de familie, Thomas, hun broer en ook de papa van Carlos en Giovanni die naast Thomas woont. Alba wil wel wat goeie potgrond meenemen en steekt ook wat stekjes van planten voor haar tuintje. Tía Maria is geïnteresseerd in de kalebassen. Die worden in twee gezaagd en uitgehaald om als potten dienst te doen. Met de laadbak vol keren we terug naar de Casita.

Daar zit Lisa al te wachten om een deel van haar eindwerk door te nemen en aanpassingen aan te brengen waar nodig.

Maria Fernanda heeft de internetprovider gecontacteerd en voorlopig kunnen we al één computer met een kabel aan de modem aansluiten. Draadloos kan er  nog niet verbonden worden, maar we kunnen al een beurtrol opstellen om te surfen of te skypen. Iedereen zit op zijn beurt te wachten en komt uiteindelijk ook aan de beurt om mails te beantwoorden en taken door te sturen.

Ik ben doodop en stel mijn surfbeurt uit tot morgen.

Woensdag 12 mei 2010

Vandaag vertrekt het bezoek van Lisa terug naar België.  Ik zorg nog voor een stevig ontbijt, want Carlos is nog onderweg om de kleuterleidsters naar het schooltje te begeleiden. Geert neemt genoegen met een toastje met konfituur want die heeft last van de darmen en hij is ook wel een beetje verdrietig om zonder Lisa terug naar huis te moeten. Op de luchthaven is het heel rustig, er wordt zonder problemen ingecheckt, maar er staat wel een vertraging van een half uur aangekondigd. Als ze door de gate verdwenen zijn rij ik terug naar de Casita om Femke op te pikken voor de vergadering op het schooltje.

Luis hebben we niet zien verschijnen om ons te helpen met net internetprobleem en vermits een zoekactie naar de installatie-CD van de modem niks oplevert besluit ik Guy te bellen. Die kan me ook niet vertellen waar die zou kunnen zijn maar weet wel dat de man die de modem geïnstalleerd heeft kan gecontacteerd worden, Rulan zal dan wel moeten opdraaien voor de herinstallatie. Het telefoonnummer van de technicus blijkt niet meer te bestaan maar ik vind nog een nummer van de ‘esposo de Fabiola’ (man van Fabiola, de directrice van het schooltje) die de technicus weet te vinden. Hij belt me terug en we spreken af dat hij na één uur langs zal komen.

De vergadering in het schooltje verloopt heel constructief, er wordt afgesproken dat de kleuterleidsters een programma van activiteiten zullen opmaken om de volgende weken actiever en zelfstandiger de klas te gaan leiden. Er wordt ook afgesproken dat Femke vanaf volgende week terug zal komen met gipsvoet. Waarschijnlijk zal ik haar ’s morgens met de auto naar het schooltje brengen, maar de mogelijkheid om met een ‘tricyclet’ (een soort bakfietstaxi) te worden vervoerd zal onderzocht worden en Nayara ziet dat helemaal zitten (die vond de wandeling van de bus naar het schooltje er altijd al te veel aan).

In de namiddag wordt vol verwachting uitgekeken naar de komst van de technicus om weer verbinding te maken met de modem, maar tevergeefs. Om vier uur bel ik nog eens en spreek een boodschap in op het antwoordapparaat.

Lisa weet het avondmaal nog zonder probleem te animeren, maar de groep is wel serieus verkleind, en alle mannen van het gezelschap zijn verdwenen. Eerst vertrok Rulan, gisteren Joeri naar de haciënda tot zaterdag en vanmorgen vielen Geert en Chris af en namen bovendien ook Els mee. Maar het blijft gezellig. We kijken naar de foto’s van het voorbije weekend en halen herinneringen op en er wordt nog hard gelachen.

Roberto en mammie komen de pick-up terugbrengen want de verhuis van Marjorie en Roberto (zus en schoonbroer van Henry) met hun kindjes is helemaal gedaan. Alles is overgebracht naar hun nieuwe woonst in Valle Alto.

Dinsdag 11 mei 2010

De voormiddag verloopt zoals gepland. Deze keer krijg ik nummer zestien, dus als ik om acht uur terugkom moet ik niet al te lang wachten om Femke in te schrijven en een afspraak te krijgen voor de namiddag.

In het schooltje is alles ok maar we spreken af om morgen als de kleuters naar huis zijn even te gaan samen zitten om de voorbije periode te overlopen en plannen te maken voor de tijd die nog komt.

Joeri staat klaar om te vertrekken zoals afgesproken, die heeft zich klaargemaakt om een aantal dagen Sebastian te gaan helpen op de haciënda, zijn eindwerk is klaar en hij heeft dus nog wat tijd over.

In de kliniek wordt Femke grondig onderzocht, er wordt een radiografie genomen waaruit blijkt dat er niks gebroken is maar de ligamenten van de enkel zijn gescheurd en de dokter acht het raadzaam om het gewricht te demobiliseren, een plaaster dus. De enkel is momenteel nog te veel gezwollen om het direct te doen, maar we mogen terugkomen als de zwelling weg is. We krijgen voorschriften mee voor gips en medicijnen om te ontzwellen en gaan op zoek naar een apotheker die dat allemaal verkoopt. In Ecuador is er geen materiaal in de kliniek, zelfs als je bloed nodig hebt, moet je dat eerst gaan kopen vooraleer dat in de kliniek kan toegediend worden.

In de Casita wacht iedereen nieuwsgierig op het resultaat van het onderzoek en dan gaat het zijn gewone gangetje verder: inkopen doen, ijsje eten, eten klaarmaken en een bezoekje aan het internetcafé om iedereen te verwittigen dat er geen communicatie meer mogelijk is en dat we hopen zo snel mogelijk terug online te kunnen. Ik reserveer nog een hotel in Quito voor de ouders van Margo die donderdag toekomen.

Met de kleuterleidsters wordt nog even overlopen wat ze allemaal willen bespreken op de samenkomst morgen met de juffen en na nog een gezellige babbel gaat iedereen naar bed.

Maandag 10 mei 2010

De werkweek begint weer voor Margo en de kleuterleidsters. Alleen Femke kan niet mee, ze kan nog steeds niet op haar voet steunen. Lisa en haar bezoek hebben vandaag een bezoekje aan de dolfijnen in de Golf van Guayaquil gepland en we besluiten om Femke mee te nemen, ze heeft haar voet niet nodig om in de auto en de boot te zitten.

Het is al na de middag als we toekomen in Puerto El Morro, maar de boot ligt klaar en we kunnen meteen vertrekken. Femke legt de voet omhoog en we kijken allemaal uit naar de dolfijnen. Opeens zien we er een die voor een vissersboot uit zwemt en er blijkbaar een spelletje van maakt om de boot voor te blijven. Dan varen we verder naar het eiland waar de fregatvogels hun broedplaats hebben. Het is hoog tij dus geen probleem om aan land te gaan. Femke en ik blijven op de boot en Whimper haalt zijn visgerief boven. Een paar keer wordt er aan de scampi’s (die als lokaas dienen) gebeten, maar de vissen zijn telkens te slim en weten zich los te rukken. Dan komt Lisa en haar gevolg terug van hun bezoek aan de vogels en die willen nog wel even mee verder gaan vissen. Whimper haalt een katvis binnen en nadien heeft hij nog eens beet. Dit keer is het een hele zware vis, die spijtig genoeg niet binnengehaald wordt en zo sterk is dat de lijn gewoon doorbreekt.

We varen terug naar de haven en kunnen onderweg nog één dolfijn spotten.

Ondertussen komt er maar geen beterschap met de voet van Femke en besluiten we morgen naar de kliniek te gaan om platen te laten pakken.

We rijden terug naar de Casita waar Maria Fernanda met een hoop vragen op mij zit te wachten. Nayara komt met haar verhaal van de belevenissen en gebeurtenissen op het schooltje en Margo wil graag weten of ik voor haar ouders een hotel kan reserveren in Quito. Joeri wil graag morgen naar de haciënda en de mammie staat klaar om te vertrekken, maar die zou me eerst nog even de weg naar de kliniek moeten tonen.

Dat doen we dus eerst en omdat het spitsuur is, zijn we toch al snel een half uurtje onderweg. Daar vernemen we dat de consultatie op de dienst traumatologie van maandag tot vrijdag doorgaan tussen 13u en 16.30u. Om een afspraak te krijgen (volgnummer te kopen) moet ik morgenvroeg om zes uur komen aanschuiven, anders zou het kunnen dat ik niet aan de beurt kom. (Mijn ervaring met Joeri en Heline leert me dat dat ook zo is, om zes uur kreeg ik toen al nummer 32).

In de Casita hebben Margo en Nayara ondertussen het eten klaar en Lisa gaat met haar bezoek de stad in om nog eens krabben te gaan eten.

De volgende dag wordt gepland: zes uur kliniek voor een volgnummerke, inkopen doen voor het ontbijt, acht uur terug naar de kliniek om in te schrijven en een afspraak te maken met traumatologie, negen uur naar het schooltje, tien uur Joeri wegbrengen naar de haciënda, één uur naar de kliniek met Femke.

Ik ga dus maar op tijd naar bed.

Zondag 9 mei 2010

Het slapen is voor de meesten blijkbaar gelukt alhoewel iedereen uitkijkt naar een frisse douche en sommigen (waaronder bibi) naar taske koffie.

De laadbak wordt terug volgeladen en de terugrit aangevat en verloopt iets vlotter dan de heenweg. Onderweg in Chongon gaan de kleuterleidsters maïs kopen die ze in de teilen willen doen om de kleuters mee te laten spelen. De Ecuadoriaanse doe-het-zelver waar Joeri zijn machete gekocht had blijkt gesloten te zijn, zodat we besluiten morgen nog eens langs te komen, want Geert en Chris vinden zo’n machete wel stoer en willen er ook een.

Terug in de Casita wordt er flink gedoucht en dan komt het internetprobleem naar boven dat vrijdag was ontstaan toen Rulan de resetknop van de modem had ingedrukt. Het resultaat was: helemaal geen internet meer, de netwerkbeheerder of de internetprovider moeten gecontacteerd worden om het probleem op te lossen. Voor dringende communicatie of informatie zijn we voorlopig dus aangewezen op de cybercafés in de wijk. Margo heeft afgesproken om te skypen en gaat samen met Rulman naar het internetcafé. Rulan neemt contact op met Luis die in de computerbranche werkt in  de hoop dat die ons kan helpen. Het is vandaag Moederdag, dus morgen wil hij wel eens komen kijken wat het probleem is en of hij kan helpen.

Bekomen van het weekend in bed of in het zwembad is de voornaamste activiteit in de namiddag.

Rulan pakt in en maakt zich klaar voor het vertrek.

Ter gelegenheid van moederdag bakt Margo voor het vieruurtje brownies en om het een Ecuadoriaans tintje te geven eten we er ananas bij. Ik krijg ook nog een mooie ketting cadeau, alhoewel ik alleen veel liefde en aandacht gevraagd had voor deze ‘Feliz día de mamá’, maar die aandacht is helemaal naar Femke gegaan die nog steeds helemaal niet uit de voeten kan. De voet is nu gezwollen en doet nog steeds pijn.

Voor het afscheidsmaal van Rulan gaan we (zoals bij Jorien) ook nog eens langs McDonalds en nadie met de hele bende naar de luchthaven. Daar gaat het zeer vlot, het lijkt wel of Rulan alleen op het vliegtuig moet, maar dan verschijnt uit het niets nog een andere Belg, die zich meteen ook voorstelt en zich bij de groep aansluit.

Toen waren ze nog met vijf…

Zaterdag 8 mei 2010

Acht uur, ik douche me wakker en ga ontbijten terwijl Margo en Femke, die wel op een redelijk uur in bed lagen, de laatste sporen van de uitspattingen van het feest proberen weg te werken. Iedereen doet zijn best om wakker te worden en al zijn spullen bij elkaar te krijgen om te kunnen vertrekken. Alleen Joeri heeft nog niet zo goed door dat we gaan vertrekken, hij wil wel mee maar beseft niet goed dat hij zich moet klaarmaken. Om kwart voor tien maak ik uiteindelijk aanstalten om door te rijden, maar Rulan doet zijn best om het vertrek nog wat uit te stellen. Uiteindelijk vertrekken we dan toch met de ganse bende. Sebastian heeft me verzekerd dat de weg droog is, zodat de meesten opgelucht zijn dat er niet te voet of met de paarden naar boven moet gegaan worden. Voor Nayara lukt dat zelfs in de auto niet zonder te moeten stoppen om een beetje lucht te scheppen en de maag te legen (waar ze overigens al de ganse nacht mee bezig is).             
De weg is wel grotendeels droog maar dat neemt niet weg dat er toch hier en daar toch nog diepe plassen en modderige stukken tussen zitten. Het regenseizoen dat uitzonderlijk lang geduurd heeft dit jaar heeft diepe voren en putten gemaakt in de weg en iedereen wordt duchtig door elkaar geschud. Het onvermijdelijke gebeurt ook nu weer, we geraken vast in een niet opgedroogd stuk weg. Stukken hout, halve struiken en takken worden aangesleurd om onder de wielen te steken en met man en macht wordt geduwd om de auto los te krijgen. Dat lukt uiteindelijk met als resultaat dat iedereen onder de modder zit. Dat is dan ook een van de redenen dat iedereen naar het water wil, de was moet gedaan worden, de hoofden moeten afgekoeld worden en iedereen wil zwemmen. De afdaling is echter stijl en het schoeisel niet bij iedereen even aangepast. Zo gebeurt het dat Femke de vijver helemaal niet haalt, maar halverwege begint te schuiven en een val maakt waarbij ze haar enkel zo forceert dat die dubbel zo dik wordt en ze niet meer op haar voet kan steunen. De verdere afdaling tot aan het water wordt een hele onderneming, maar uiteindelijk lukt het om haar te water te laten. De modder wordt uit de kleren gehaald, de leden worden wat opgefrist en dan begint de beklimming van de helling. Sebastian probeert te helpen door trapjes uit te scheppen in het zand en raakt daarbij de slang van het irrigatiesysteem, waar het water onmiddellijk begint uit te stromen. We sluiten het kraantje aan de tank af, zodat een herstelling met een tussenstukje kan gebeuren.

Iedereen heeft honger en als we uiteindelijk boven gekomen zijn, is het al laat en wordt er geluncht. Even wordt de tijd genomen om te bekomen en te genieten van het uitzicht en de omgeving in de hangmatten op de mirador. De pick-up wordt uitgeladen en de broers rijden nog eens terug tot bij Sebastian om de matten, muskietennetten en het hout voor het kampvuur op te laden. Terwijl de mannen hout zagen en alles klaarmaken voor het houtvuur, zorgen de meisjes voor de installatie van de slaapplaatsen en voor de voorbereiding van het eten (of was er toch al iets gebeurd aan het rollenpatroon?). We moeten vroeg genoeg zorgen dat alles klaar is, want het wordt snel donker (en hier wordt het pikdonker) en we hebben enkel twee olielampjes om een beetje bij te lichten. De zon gaat onder tussen half zeven en zeven uur en om daar ten volle van te kunnen genieten wordt het avondeten voorzien rond zes uur. Na zonsondergang steken we dan het houtvuur aan en wordt de gitaar boven gehaald. Als het repertoire uitgeput is, worden de chips en de wijn boven gehaald (al zijn er die gezworen hebben nooit meer alcohol te drinken) en gaan we kampvuurspelletjes spelen. We genieten van de geluiden van de natuur en de schitterende sterrenhemel. We worden echter ook opgegeten door de muggen en besluiten ons terug te trekken onder onze muskietennetten in de hoop een beetje slaap in te halen.