Afgerond

Het vijfde jaar studenten begeleiden is alweer voorbij. Ondertussen is het toeristisch seizoen voor Casita Belga al volop aan de gang.

Alle studenten hebben hun buitenlandse stage met succes afgerond en kijken vol heimwee terug op een mooie tijd in Ecuador, daarvan getuigen de verhalen en foto’s.

Voor volgend jaar zijn er nu al 12 kandidaten die ik in september en oktober bij de start van het nieuwe schooljaar zal ontmoeten. Casita Belga zal hen opnieuw van ganser harte ontvangen.

Advertenties

Het begin van het einde

maandag 12 mei 2014

We zijn alweer bijna twee weken verder en we hebben niet stil gezeten.

De kusttour lijkt al een eeuwigheid geleden. Ik denk dat de foto’s voor zich spreken.

De kleuterleidsters hebben een nieuwe start genomen door van stageplaats te veranderen. Ze gaan nu elke dag naar het weeshuis, dat eigenlijk geen echt weeshuis is, maar waar wel kinderen verblijven die om een of andere reden niet meer bij hun ouders kunnen wonen. Het is op zich weer een hele aanpassing. Ondertussen blijven Camille en Sarah hun diensten in Luis Vernaza afwisselen met hun assistentie aan Dr. Ricardo elke woensdag in het dispensarium op de haciënda en Louise blijft de steun en toeverlaat van de oudjes in Cristo del Consuelo. De eindwerken krijgen meer en meer vorm en voor sommigen is het einde al in zicht.

De kleuterleidsters staan zo ver dat ze nog een weekenduitstap kunnen plannen.  Ze komen bij mij om raad en aanwijzingen en ik kom gemakkelijk in de verleiding om in te gaan op hun vraag om hen te vergezellen. Het wordt dus een weekendje Puerto Engabao waar ik een stukje van mijn hart verloren ben sinds ik er de eerste keer kwam nu een viertal jaar geleden. Wie naar de foto’s gaat kijken zal begrijpen waarom.

Vandaag begint dan weer een gewone werk- stageweek en het aftellen naar het einde is ook begonnen, voor de kleuterleidsters nog maar 13 keer slapen, voor Camille en Sarah drie nachtjes langer en Louise blijft nog het langst. Ikzelf zet binnen drie weken weer voet op Belgische bodem om daar dan vier weken later terug te vertrekken.

einde maand twee

Woensdag 30 april 2014

De laatste dag van maand twee.

Vorige zaterdag waren we uitgenodigd op de ranch van Dr. Ricardo in Bucay, een daguitstap die de moeite waard bleek te zijn: een ongelooflijk uitzicht, een riviertje om af te koelen, paarden en cowboys, muziek, eten en drinken, meer moet dat niet zijn.

Zondag wordt geen rustdag, maar werkdag, het einde komt langzaam dichterbij en de druk om eindwerken, literatuurstudies, bachelorproeven en andere taken af te krijgen, wordt steeds groter.

Maandag wordt door de kleuterleidsters definitief afscheid genomen van de Mujeres de lucha en dat gaat gepaard met cadeautjes.

Louise haar stage bij de adultos mayores (bejaarden) gaat onverminderd door, maar de kleuterleidsters ruilen de guardería (kinderopvang) vanaf volgende week voor de school die dan opnieuw begint. Omdat de kleuterklas in Cristo del consuelo pas in juni terug begint, hebben we afgesproken met Ricardo Koenig om de volgende weken stage te lopen in het schooltje van het weeshuis. Dinsdag brengen we daar een bezoek en daar wordt net de vakantiewerking afgesloten, zodat we een voorstelling krijgen van al wat er tijdens de vakantiemaanden aan activiteiten werd gedaan.

Woensdag is het dan alweer feestdag, Jorge verjaart en dus kunnen we niet anders dan taart eten en cocktail drinken, een goede opwarming voor de vierdaagse naar de kust. Daarmee sluiten we april af en gaan we de laatste stagemaand in.

tour 042014

Vrijdag 25 april 2014

Bijna drie weken zijn voorbij gevlogen. De eerste week nog volk ontvangen in de casita. Onder meer de broer en zus van Bie die zaterdag mee op tour vertrekken, maar eerst nog even de kust gaan verkennen. Vrijdag is er dan een afscheidsfeestje voor de studenten geneeskunde die zaterdag terug naar België gaan om daar onmiddellijk met een laatste stage voor dit schooljaar te beginnen.

De vier kleuterleidsters, de twee verpleegsters en os Toon en os Lien staan zaterdagmorgen klaar voor een negendaagse rondreis door Ecuador. Van de eerste uren in het busje dragen ze niet veel mee, daarvoor is het feestje van de vorige avond verantwoordelijk. De rit gaat tot bij de Tsachilas van Santo Domingo en verder naar Mindo. Het opstellen van een heel reisverslag zou teveel tijd kosten, maar ik denk dat de foto’s voor zich spreken.

Ergens onderweg nemen we met pijn in het hart afscheid van os Toon en os Lien, want zij moeten terug naar België en naar school en aan het werk.

Dat moeten wij ook een paar dagen later op maandag 21 april.

Ook week drie vliegt voorbij maar ik slaag erin om al heel wat reservaties te maken voor hotels, bussen en uitstappen voor het toeristisch seizoen van juli/augustus en september, dus het werd een productieve week.

In het programma van deze week zat ook nog een feestje om de 23^ste verjaardag van Ann te vieren.

 

Puerto Engabao

Zondag 6 april 2014

Vrijdag wordt er nog hard gewerkt, eerst op de stageplaatsen en nadien aan de eindwerken, literatuurstudies, bachelorproeven en andere taken voor de respectievelijke hogescholen. Met een gerust geweten kan er dan zaterdagmorgen vertrokken worden naar Montañita voor een weekendje ontspanning. Liesbeth en Sarah kiezen ervoor om tijdens het weekend nog wat door te werken maar de zaterdag willen ze wel nog even mee naar Puerto Engabao. Yaneth heeft een vrije dag dus die is in de wolken dat ze ook mee kan. Het wordt een rustig dagje écht genieten van (veel te veel) zon, zee, strand met duizenden krabben, vissersboten, ceviche met scampi, piña colada, … . Op de terugweg doen we nog wat sightseeing langs de dorpjes waarvan Jorge zegt dat de beschaving er nog niet is doorgedrongen.

De billen en neuzen getuigen ’s avonds van veel te veel zon en daar is zelfs geen factor 50 tegen opgewassen.

Als we thuiskomen zitten Geovanny, Jorge en maestro Wellington (de aannemer die de constructie- en herstellingsklussen in de casita uitvoert) op het terras de werkweek af te sluiten met een pintje. Al snel wordt duidelijk dat ze niet aan het eerste pintje bezig zijn, wordt er niet veel zinnige praat meer verteld en krijgt iedereen de slappe lach. Een douche en vroeg naar bed is wat hierop volgt voor de ‘leones’ zoals ze zichzelf noemen, maar daar is momenteel weinig van te merken.

Ook de ‘princesas’ zijn geveld door een teveel aan zon.

De zondag wordt voor mij een echte rustdag, Sarah en Liesbeth werken de hele dag nog door, enkel op de middag wordt er een pauze genomen in de vorm van een bezoekje aan ‘Juan Valdez’ die lekkere koffie en taartjes verkoopt.

Van de andere ‘princesas’  hebben we om vier uur ’s namiddags nog niets gehoord, dus die zullen het ook wel naar hun zin hebben, vermoed ik.

meer foto’s

kippensoep

Donderdag 3 april 2014

De week is net begonnen en morgen is het alweer vrijdag. Ik kan me al met moeite herinneren wat er maandag en dinsdag op het programma stond.

Dinsdag komen de meisjes van AFS op bezoek die ik een rondleiding geef langs alle projecten van Cristo del Consuelo. We gaan ook een kijkje nemen in het dispensarium van Jardines del Salado waar ze heel tevreden zijn dat er uiteindelijk ook Belgische meisjes bij hen willen komen helpen.

Gisteren was het dan weer haciendadag. Twee van de vier AFS-meisjes gaan mee om Sebstian nog te helpen papaya planten. Voor het middagmaal stel ik voor om in Chongon kip te kopen om soep van te maken, maar Geovanny suggereert om een kip van Sebastian te slachten. De meisjes zijn erg geïnteresseerd en ik maak er een hele fotoreportage van. De soep smaakt uiteindelijk heerlijk na het zware werk dat vooral door de brandende zon en de hitte uitputtend is. In de namiddag wordt het iets draaglijker en moe en vuil keren we terug naar de casita. Maar eerst trakteert dr. Ricardo ons nog op hele lekkere gebakjes, een soort eclairs, die ik in Ecudor nooit eerder gezien heb.

Vandaag wordt het  dan weer een dag van administratief werk, heen en weer gebel en gemail met de boekhoudster, reserveringen maken voor de zomer en de studenten, vergadering met Guy en de boekhouder, brieven opstellen en mails beantwoorden.

Onder de studenten worden de plannen voor het weekend duidelijk. De studenten geneeskunde en Louise vertrekken morgen naar Puerto Lopez om dan de anderen die zaterdag vertrekken te ontmoeten in Montañita.

een hele week

Zondag 30 maart 2014

Er is alweer een week voorbij zonder dat het ervan gekomen is om mijn verhaal te doen.

Ik probeer om alles samen te vatten maar ben ervan overtuigd dat ik een heleboel dingen zal vergeten te vermelden.

Maandag vertrekt Liesbeth voor haar eerste stagedag samen met Camille en Sarah die haar binnenloodsen in Luis Vernaza en de verantwoordelijke van de dienst verpleegkunde doet de rest. De andere studenten gaan natuurlijk ook gewoon naar hun stageplaats, maar dat is al gewoon, hoewel ze steeds met nieuwe verhalen naar huis komen.

’s Avonds ontvang ik drie meisjes die hier 10 maanden op uitwisseling zijn met AFS, ze hebben al zeven maanden achter de rug en hebben nu vakantie. Ze zouden graag binnenkort als de school terug begint wat vrijwilligerswerk doen en komen bij mij eens informeren of dat zou kunnen. We spreken af dat ik hen vrijdag meeneem naar het dispensarium en hen de werking van de Mujeres de Lucha ga voorstellen om te zien of iets hen ligt. Sebastian gaan meehelpen op de haciënda zien ze blijkbaar ook wel zitten, daar zou ik hen dan volgende week woensdag mee naartoe kunnen nemen.

Guy komt maandagavond aan in Guayaquil en we spreken af om de volgende dag tijd te nemen om bij te praten. Dat gebeurt dus dinsdag en het neemt wel wat tijd in beslag want niet alleen moet ik gebrieft worden over wat in België nog gebeurd is, ook Guy krijgt een heleboel informatie te verwerken.

Woensdag is haciëndadag en Sarah en Camille gaan nog eens mee om de dokter te assisteren. Sarah moet het werk echter alleen doen want Camille wordt vandaag de eerste patiënte. Ze voelt zich niet echt lekker. Tegen de middag krijg ik een berichtje dat ook Shana zich niet goed voelt en samen met Ann vroeger naar huis is gegaan.
Donderdag is het de beurt aan Bie en tegen de middag komt ook Melanie vroeger terug van haar stage. De hele donderdag wordt er uitgeziekt. Ikzelf moet ook geregeld het toilet bezoeken maar voel me niet slecht. Ik kom er zelfs toe om grote kuis te doen in mijn bureauke. Er kan heel veel weggegooid worden, zodat ik meer plaats krijg om alle souvenirtjes die de studenten en de groepen in de loop van de jaren hebben achtergelaten een degelijk plaatsje krijgen.

Ik krijg een berichtje van de AFS-studenten/vrijwilligers dat ze in Guaranda zijn blijven plakken en dus niet op de afspraak kunnen zijn. Ik ga dus alleen naar de Mujeres de lucha waar nog het een en ander moet afgesproken en duidelijk gemaakt worden ivm de samenwerking. Behalve Camille is iedereen terug op de been en aan het werk. De geneeskundestudenten hebben een korte werkweek en vertrekken voor een lang weekend naar Riobamba en Alausi voor een rit langs de Nariz del Diablo.
Kort na de middag vertrekken ook de kleuterleidsters op weekend, zij gaan Cuenca onveilig maken en het plan is om zondag via Ingapirca terug te komen.
Er blijven dus nog over de drie verpleegsters en Louise. Die zien het wel zitten om mee naar La Resaca (een restaurant op de Malecon 2000) te gaan eten. Normaal staat daar krab op het menu, maar deze maand is er net een beperking in het krabben vangen, zodat we later nog eens zullen moeten terugkomen. Desalniettemin laten we het niet aan ons hart komen en drinken een cocktail. Er staan nog genoeg andere lekkere gerechten op het menu. Het wordt een hele gezellige avond in de branding van de Guayas (want dat is de vertaling van ‘Resaca’).

Zaterdag vertrekt Liesbeth dan nog voor een dagje richting Ayampe en Sarah, Camille en Louise plannen een dagje werken aan schooltaken. ’s Avonds vinden ze toch dat ze er nog even uit moeten en trekken samen naar de Mall del Sol een winkelcentrum aan de andere kant van de stad.

Er zijn bij wijze van uitzondering geen feestjes in de buurt van de Casita, die ik nu helemaal voor mij alleen heb en zelfs de honden zijn uitermate rustig. Dat wil dus zeggen drie uurtjes volkomen rust, wat me hier maar zelden overkomt.