Dat was het dan voor 2012
10 september 2012
De laatste groep van 2012 is nu ook vertrokken. Het is hier stil, heel stil.
De laatste twee weken waren de kers op de taart, het neusje van de zalm, de apotheose van een heel vruchtbaar, leuk, intensief jaartje casita belga. Het was een jaar om van te dromen, alleen Els en Liliane ontbraken eraan, ik heb hen heel hard gemist.
De eerste aanvragen voor volgend jaar lopen al binnen. Vijf studenten hebben zich al kandidaat gesteld voor de stage van 2013. Morgen heb ik daarvoor de voorbereidende gesprekken met ‘Los amiguitos de Menbol’, ‘Las mujeres de lucha’ en de ‘Junta de beneficencia’. Woensdag is het dan de laatste dag en donderdag ben ik terug thuis… ’t zal mijn gatje varen.
Mijn fototoestel heeft het laten afweten, enkel met de telelens valt nog te werken, dus ik heb het fotograferen overgelaten aan Jos. Zo kunnen jullie Ecuador eens van een ander standpunt bekijken.
aventura
begin augustus 2012
Eind juli huurden we dan een ‘furgoneta’, een camionetje waarmee we (Estel, Yolein, Astrid, Elise en Julie) naar de kust trokken en daar ongelooflijk veel en actieve walvissen konden spotten, heel veel plezier en evenveel avontuur beleefden.
Na dit avontuur keerden we terug naar de casita en trokken een dagje uit om de bouwvakkers te bezoeken die bezig waren op de haciënda. De dag nadien vertrokken we alweer op reis, maar deze keer naar de bergen en het regenwoud. De foto’s spreken voor zich denk ik.
Naar Peru
15 augustus 2012
Na het vertrek van de fantastisch leuke groep van kdg kwam de, zo mogelijk nog fantastischere groep van taalfabet in combinatie met Estel, Yolein en Tine aan de beurt, waarmee we naar Peru trokken. Na deze reis, moesten we ook van hen afscheid nemen.
lang geleden
10 augustus 2012
Nationale feestdag van Ecuador en uiteindelijk een dagje dat er bijna niks gepland is, behalve een beetje heen en weer rijden met vrijwilligers naar en van de projecten en de luchthaven. Zo komt het er eindelijk nog eens van om wat foto’s te selecteren en het is de bedoeling dat ik die vandaag of morgen nog publiceer. Dat is geleden van half juli na het werk op de haciënda met de groep van kdg. Er zal dus wat te bekijken zijn als ik hiermee klaar ben.
week 1
juli 2012 Week 1
De week is verdeeld in het zorgen voor de filmploeg van Sputnik (die werken van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat), het zorgen voor de vrijwilligers Kaat en Tine (die gaan kennismaken met de scholen en de organisatie van gehandicapte kinderen Le Solidaria) en het reserveren van hotels en bussen voor de uitstappen in de komende drie maanden. Dat laatste komt neer op heel wat telefoontjes en e-mailcorrespondentie waar heel veel tijd in kruipt.
Met Kaat en Tine ga ik de scholen langs en ze worden telkens op applaus onthaald. De gitaren fascineren en de liedjes enthousiasmeren, muziek is sowieso en heel aanwezig gegeven in Ecuador. Tussendoor amuseren ze zich met het schilderen van de gevel van het dispensarium (die helemaal beklad was met graffiti) en helpen ze Fernando en Chiquilin met het afschuren van de trapleuning, wat heel wat stof doet opwaaien, en dat is letterlijk en figuurlijk.
De kennismaking met de gehandicapten waar Kaat en Tine muziektherapie willen gaan geven, verloopt heel hartelijk en er wordt al meteen een planning opgemaakt om morgen te beginnen met de behandeling van de eerste tien kinderen.
Elise, die vrijdagavond toekomt wat met veel wachten van de twee kanten gepaard gaat, ziet het meteen zitten om met Kaat en Tine bij de gehandicapte kinderen haar steentje te gaan bijdragen, zij is net afgestudeerd orthopedagoge.
Ondertussen brengen Fernando, Chiquilin en Thomas alles in gereedheid (dat wil zeggen zij kopen materiaal en vervoeren het naar de haciënda) om aldaar de komende weken werken uit te voeren voor de uitbreiding die op stapel staat (meer hierover later).
De eerste groep die op reis is, stelt het goed, ze hebben volgens de berichten een leuke tijd in Mindo, Otavalo, Quito en komen terug langs Quilotoa en La Maná. Ik ben al benieuwd naar hun verhalen morgen zondag.
foto’s voorstelling Kaat en Tine
foto’s schilderwerken
foto’s kennismaking groep gehandicapten
de kop is er af
Maandag 2 juli 2012
We zijn eraan begonnen. De eerste toeristen/vrijwilligers zijn toegekomen en mijn bagage uiteindelijk ook. Omdat er een probleem was met de zuurstof in de cockpit, maakten we een onvoorziene tussenlanding in Caracas (Venezuela) en sloegen die in Quito over, waardoor we wel op tijd in Guayaquil landden, maar mijn bagage werd doorgevlogen naar Quito. Daar is ze gisteren blijven staan en uiteindelijk hebben ze die vandaag overgevlogen naar Guayaquil.
Zondag 1 juli zijn we heel kalm begonnen met een bezoek aan onze wijk Jardines del Salado (die nu zo goed als overal voorzien is van voetpaden) gevolgd door een plons in het zwembad en in de namiddag nog een wandeling langs de Malecon del Salado. De lange vlucht en de jetlag doen zich voelen in hoofd en leden en in de casita wordt het dus al vroeg donker en stil.
We beginnen ook alweer vroeg aan de maandag want de eerste groep vertrekt vandaag al naar het noorden voor een bezoek aan de Tsachila-indianen in Santo Domingo.
Ik blijf hier om met Kaat en Tine (studenten muziektherapie aan het Lemmensinstituut) hun vrijwilligersactiviteiten te plannen en de filmploeg van Sputnik te ontvangen, die vastzitten in Madrid maar vanavond er toch zullen doorkomen.
Ik vind nog wat tijd om wat reservaties te doen voor de groep studenten van KDG die volgende zondag zullen aankomen en er moeten ook nog inkopen gedaan worden.
Na de planning zien Tine en Kaat het helemaal zitten en beginnen aan het componeren van hun meerstemmig welkomstlied, dat écht wel fantastisch klinkt en dat begeleid wordt op de gitaren, om zich morgen te gaan voorstellen in het schooltje.
Ik wacht nog even tot het spitsuur voorbij is om naar de luchthaven te rijden om mijn bagage te gaan ophalen. Het is niet de eerste keer dat ik achtergebleven bagage ga ophalen, dus ik heb er alle vertrouwen in dat ik straks gepakt en gezakt terug naar de casita kan. Ik heb mijn paspoort bij en het document voor de douane. Alleen de aangifte waarop staat dat mijn bagage bij aankomst er niet bij was, dat ligt nog in de casita naast de telefoon en zonder dat documentje laten ze mij niet passeren. Gelukkig is er Santiago van Iberia, meer dan eens redder in nood op de luchthaven, die het origineel
kan opsnorren en mij uiteindelijk aan mijn koffer kan helpen.
Na het avondeten is het dan nog wachten op de komst van de filmploeg, die de volgende dagen in de kraamkliniek Sotomayor opnames komt maken voor een programma van de VRT. Het wordt elf uur vooraleer het avondeten kan geserveerd worden en nog later wanneer iedereen zijn intrek genomen heeft in zijn kamer.
Noordzee
Woensdag 27 juni 2012
Ze zitten er bijna op mijn vier weekjes België met apotheose aan de Franse Côte d’opale.
Op algemeen verzoek van mijn fanclub zal ik proberen om de volgende maanden mijn blog verder te zetten. Ik kan niet beloven dat de verhalen even uitgebreid zullen zijn als die van de voorbije stageperiode, maar ik zal in elk geval kort verslag proberen te brengen en de foto’s publiceren.
Ik heb nog twee dagen om mij en de inleefreizigers die volgende zomer komen, voor te bereiden en dan vertrek ik zaterdagmorgen weer heel vroeg richting Ecuador.
Geovanny is daar momenteel druk in de weer om alle kamers in orde te brengen, zodat die er picobello uitzien om de toeristen te ontvangen.
Zaterdagavond kom ik dan ginder aan, samen met de eerste groep van 9 personen en zondag komt de ploeg van Sputnik (ook met 9 personen), het productiehuis dat opnames gaat maken in de Sotomayor voor een programma van één (beroepen zonder grenzen, of zo iets van die aard).
Ik zal dus al meteen weten wat te doen en probeer jullie op de hoogte te houden van hoe alles een beetje verloopt.
’t Is voorbij
Vrijdag 1 juni 2012
‘Dia del niño’ wordt hier vandaag gevierd, een speciale dag voor het kind, die gepaard gaat met cadeautjes en taart. Fabiola heeft de taart voor Los amiguitos de Menbol al besteld. Ik heb haar gezegd om ze zelf al maar mee te nemen omdat ik niet zeker weet of ik er nog ga geraken.
Ik heb een afspraak met Milton deze morgen en door wat te onderhandelen kan ik toch weer wat van de voorgestelde prijzen afpingelen.
Omdat het dag van het kind is en omdat Jaden gitaar leert spelen maar sinds het begin van de cursus nog niet aan een gitaar geraakt is en ik in het begin van de week een kindergitaar heb zien hangen in een winkel aan de artisanale markt, rij ik de stad in (wat weer heel wat tijd in beslag neemt). Een bezoek aan het schooltje schiet er dus bij in, zoals ik al verwacht had.
Het is niet enkel de dag van het kind, maar ook 1 juni de dag dat het contract van de Spaanse meisjes ten einde loopt. Zij hebben voor de volgende maanden een appartementje gevonden en ik bel taxi Vicente om hen daar met al hun bagage heen te voeren.
Geovanny rijdt met zijn fiets de hele namiddag heen en weer om alle ingrediënten te kopen voor mijn laatste avondmaal, hij wil er iets speciaals van maken.
Maria Fernanda en Lenin zijn de hele dag op stap om administratieve dingen geregeld te krijgen en ook om een appartementje te zoeken, want het wordt stilaan tijd dat zij terug een nestje voor zichzelf vindt. Het nestje vinden is nog niet gelukt, de ‘tramites’ in orde krijgen wel, een hele hoop administratie is geregeld.
Geovanny maakt er zijn werk van en uiteindelijk roept hij van boven: ‘het eten is klaar’. Ondertussen zijn Jaden (in zijn spidermanpak) en Yadira ook toegekomen en even later arriveren ook Lenin en Chiquilin. Het eten smaakt heerlijk: een ‘encocado de pescado’ en een ‘encocado de pollo’ (stoofpotje van vis in een cocossausje en ééntje van kip) met rijst en ‘maduros’ (gebakken bananen).
Jaden eet heel zijn bord leeg want hij heeft iets gehoord van een cadeautje voor ‘el día del niño’, maar na het dessertje kan hij geen geduld meer opbrengen en komt Geovanny uiteindelijk met zijn gitaar op de proppen. Het avondprogramma is verzekerd, we krijgen meteen een show en hij toont al wat hij in de gitaarles al geleerd heeft. De gitaar wordt zijn maatje en is niet meer weg te denken.
Geovanny doet nog eens wat hij goed kan en dat is (onder andere) cocktails maken, zodat het feestje hoe langer hoe gezelliger wordt.
De afsluiter van een derde keer en een goeie keer studentenbegeleiding in de casita, een parel van een groepje stagiairs en een fantastisch team om mee samen te werken. … Op naar versie vier in 2013!
policia de imigración otra vez
Donderdag 31 mei 2012
Ik ga voor de zoveelste keer nog eens naar de vreemdelingenpolitie want omdat ik nog steeds geen ‘censo’ ofte vreemdelingenpas heb (er is nog steeds geen materiaal om die te maken) en ik overmorgen vertrek en ik geen problemen wil om uit en terug in het land te komen, wil ik op zeker spelen. Het document dat als voorlopige censo moet dienen is vervallen want slechts 30 dagen geldig en die zijn verstreken. De ambtenaar van de vreemdelingenpolitie maakt een nieuw document waarin staat dat ik naar België mag met het voorlopige document dat geldig is tot 30 juni, de datum waarop ik terugkeer. De wegenwerken en het drukke verkeer maken dat er alweer een halve dag verloren is aan paperasserij.
De andere halve dag worden nuttig besteed aan het voorbereiden van de werking van de casita voor de maanden juni, juli en augustus. Omdat ik zaterdag voor een paar weken naar België ga, wil ik hier alles nog even goed plannen. Er komt halverwege de maand een groepje van 7 voor een vijftal dagen op bezoek. Ook komt er nog een filmploeg van het productiehuis Sputnik een opname maken in de Sotomayor (de kraamkliniek) voor een programma van de VRT en die komen bij ons logeren.
Ik zorg er dus voor dat de bar wordt aangevuld evenals de diepvries, zodat ze verder kunnen met eten en drinken.
vlooien
Woensdag 30 mei 2012
Met het huis nu leeg (buiten de twee Spaanse meisjes die hier nog logeren) is het een beetje terug de draai zoeken. Op het programma staan Terracan wassen en gaan tanken en in de garage stallen, inkopen doen, eten maken, lakens en handdoeken wassen, appartement leegmaken, …
Met Milton van de busmaatschappij heb ik om drie uur een afspraak om een regeling te bespreken voor het programma van de zomer, maar als ik om half drie bel om zeker te zijn dat hij op tijd zal komen, verontschuldigt hij zich en wordt de afspraak verzet naar vrijdagmorgen. Zo weet ik tenminste dat ik niet moet zitten wachten, hoewel dat de nationale hobby is van de Ecuadoranen.
De pick-up heeft een probleempje met de ‘amortiguador’ dus gaan we op zoek naar aan mecanicien die hier iets aan kan doen. Blijkt dat er een blad is doorgebroken en moet vervangen worden. Een uurtje zal dat duren, dus we kijken toe hoe het wiel wordt weggenomen om aan de ‘amortiguador’ te kunnen terwijl de vlooien tegen mijn benen springen. Ik verwijder mezelf van de plaats van het onheil en wacht een beetje verder tot de mannen hun werk gedaan hebben omdat ik geen zin heb in vlooienbeten. De hond die waarschijnlijk de oorzaak is van het onheil heeft zich tussen de auto-onderdelen genesteld.
Het is al donker als we terug thuis komen, maar we rijden weer veilig met een herstelde amortiguador.
… en toen werd het stil
Dinsdag 29 mei 2012
De dag komt traag op gang, vermits de nacht maar kort was. Geert en Pascale komen met de kindjes om de pick-up achter te laten, want zij hebben een auto gehuurd om op reis te gaan, die hier zal worden afgeleverd. Als zij goed en wel vertrokken zijn, begint het inpakken en wegen van de bagage, het afdrukken van de boardingpassen en het uitdelen van al wat er niet meer mee terug gaat.
Jaden komt na school nog eens langs voor een laatste zwembeurt met Lore … en de dolfijn, er wordt nog wat heen en weer geskypet en Sofie gaat nog eens naar de kapper om haar haar te stylen.
Om vijf uur staat iedereen klaar voor het vertrek. De laadbak wordt volgeladen en dat wil zeggen: echt vol. Lore, Sanne en Jaden kunnen er nog amper bij en Sofie zet zich binnen in de auto want die haar haar is gedaan. Geovanny brengt heel de bende veilig en op tijd naar de luchthaven waar ook Chiquilin is aangekomen om afscheid te nemen.
Het afscheid is minder uitbundig dan het feestje gisteren, alhoewel Jaden wel voor wat animatie zorgt en wel twintig keer ‘ciao’ roept en dan is zijn kaars ook uit want de terugreis brengt hij slapend op de achterbank door.
afscheid van de kempen
Maandag 28 mei 2012
Vandaag staat heel de dag in het teken van afscheid nemen. De meisjes willen nog een laatste keer naar de schooltjes om afscheid te nemen van de kindjes en de collega’s. Er zijn nog een aantal aankopen van souvenirtjes die moeten gebeuren waarvoor we naar de artesanale markt gaan en dat zien Sofie en haar mama ook wel zitten.
Door het uitvoerige afscheid nemen, het uitgebreid winkelen en de aanslepende wegenwerken zijn we pas een kot in de namiddag terug thuis.
Van Sofie en haar mama nemen we nu al afscheid want die vertrekken terug naar Colonche.
De andere meisjes bereiden hun feestje van vanavond voor en Yadira komt nog eens langs om zich te oefenen voor de cursus voetverzorging die ze volgt en iedereen wil graag proefkonijn zijn.
Chiquilin komt voor de gelegenheid nog eens op bezoek en het wordt een gezellige laatste avond samen. De meisjes hebben voor elk een afscheidsgeschenkje voorzien. Zij op hun beurt krijgen vanwege de casita de onderscheiding van voorbeeldstudenten zoals we er in de toekomst nog velen willen ontvangen.
terug naar huis
Zondag 27 mei 2012
Het is de bedoeling vandaag terug te keren naar Guayaquil maar we willen ook nog genieten van wat er onderweg nog te beleven valt en niet enkel in de auto zitten. Dat zou kunnen worden, nog een strandje of een marktje of een stadje.
Onze eerste opdracht is zonder zever de grens terug over te geraken. De paspoortcontrole valt best mee maar dan wordt er gevraagd naar onze ‘permiso’ voor de auto. We doen of we van niks weten en vragen welk document ze precies bedoelen dat we moeten afgeven. Als de beambte merkt dat er iets niet klopt, zegt hij dat we ons uit de voeten moeten maken en als iemand nog naar de ‘permiso’ vraagt, moeten we zeggen dat we dat papier al hebben afgegeven. Zo gezegd zo gedaan dus en we rijden terug naar Ecuador waar we nog maar eens alle gegevens moeten invullen op een formuliertje vooraleer we binnen mogen. Tot Santa Rosa is er niet veel te beleven, maar als we het stadje binnenrijden wordt al gauw duidelijk dat er hier zondags markt is. We zoeken een veilige parkeerplaats en schuimen de markt af. Een hele tijd later vertrekken we met onze buit richting Machala en verder tot Naranjal. Daar staat de barbecue te roken en omdat Sofie geen vis eet en de kip een beetje beu gegeten is, schuiven we aan tafel voor een gerookt koteletje. Als we de tafel verlaten, zijn we zelf ook gerookt, maar het heeft gesmaakt en we kunnen ertegen voor de laatste etappe naar Guayaquil.
Ik bel nog met Geovanny om te verwittigen dat Sofie en haar mama vanavond aankomen in de casita en hij verteld dat Yadira ‘muchins’ aan het maken is voor vanavond, dat zijn yuca- ofte maniokkroketjes en als dessert is er ‘queso de leche’ iets dat erg op flan lijkt.
Jaden staat ons al op te wachten in de hoop dat tía Lore mee in het zwembad wil. De ‘muchins’ zijn lekker en er zijn er meer dan genoeg, zodat ook Sofie uit Colonche en haar mama er nog mee kunnen van genieten.
playas del norte
Zaterdag 26 mei 2012
We gaan terug naar onze vriendin van restaurant Las Gemelas om te ontbijten en worden weer goed verzorgd. Santiago vindt ons op het terras en komt erbij zitten. Hij heeft al ontbeten en verwonderd zich erover dat wij voldoende hebben aan een pistoleke met roerei, een serieus glas vruchtensap en een tas koffie. Hier (en ook in Ecuador trouwens) wordt een serieus bord rijst met vis als een gezond ontbijt beschouwd.
Zoals afgesproken wordt de auto ingeladen en gaat de rit langs de ‘playas hermosas del Norte’, de stranden van het noorden van Peru zijn beroemd om hun schoonheid, dus daar gaan we vandaag van genieten en Santiago gids ons van het ene naar het andere.
In Zorritos gaan we eerst op zoek naar een plaats om te overnachten en dat is geen probleem, we vinden er ‘La posada’, war zoveel betekent als ‘de herberg’ op een heel mooi stukje strand. We hebben er dorst van gekregen en ook het vinden van een terras is geen enkel probleem. Santiago gedraagt zich als een echte gentleman en we krijgen geen kans om ons glas bij te vullen, daar zorgt hij voor. Nadat de meisjes hun portie zon hebben gehad, waar ik op een afstand onder een strooien parasol op zit te kijken terwijl ik onze gastheer onderhoud, gaan we in een taximoto op zoek naar een restaurantje om de innerlijke mens te versterken.
Het wordt een heerlijke maaltijd met live muziek met danseres en al en we zijn moreel verplicht om ook even de benen te strekken en de heupen te wiegen.
Dan nemen we afscheid van onze gastheer want die blijft telefoontjes ontvangen van zijn familie die op hem zit te wachten.
De rest van de namiddag vliegt voorbij met zwemmen in het heerlijke water van de Stille Oceaan, het wandelen langs het strand, het zoeken van schelpjes en voor de meisjes het keuren van de plaatselijke macho’s die hun kunstjes tonen in het water.
De Pizzeria die we daarstraks voorbij gereden zijn, is zeker niet vergeten en er wordt al duchtig naar uitgekeken. We nemen de taximoto om daar te geraken, maar er brandt geen licht en er is aanvankelijk geen leven te bekennen. De goesting in pizza is bij de meisjes zo groot dat we aankloppen om te informeren of er toch niet gebakken wordt vanavond. En jawel, de kok was nog aan het douchen omdat hij naar het strand geweest was, maar hij wil voor ons wel een pizza maken. Het terras is stemmig verlicht maar na een tijdje worden we belaagd door krekels en vinden we het beter met het licht uit of aan de andere kant van het terras zodat de krekels daar zouden blijven. De pizza is lekker, maar hij smaakt Sofie helemaal niet meer omdat ze voortdurend de krekels in het oog houdt om te vermijden dat die op haar springen, wat helemaal niet te voorkomen valt. De pizzeria wordt dus vroegtijdig verlaten en geruild voor de hotelkamer die echter ook niet vrij is van de beesten en bovendien erg warm. Tot één uur hou ik het er vol en dan ruil ik het bed in voor de hangmat buiten en zet de deur open om wat frisse zeelucht binnen te laten door de vliegendeur. Om drie uur is het er voldoende afgekoeld om terug mijn bed op te zoeken.
Puerto Pizarro
Vrijdag 25 mei 2012
Voor zeven uur is Rigoberto al paraat om voor ons ontbijt te zorgen dat we mee op de boot nemen. Het is een prachtige morgen en voor ons hotel zijn de vissers al druk in de weer met het binnenhalen van de buit. We varen tussen de mangroven naar het eiland van de krokodillen, die worden daar gekweekt omdat ze met uitsterven bedreigd zijn, maar ondertussen is hun aantal in dertig jaar tijd van veertig al naar 3 of 400 (ik wil het kwijt zijn) gestegen. Ze zitten gelukkig goed afgesloten want er zitten serieuze kanjers bij. Van de krokodillen varen we alweer door de mangroven naar het eiland van de fregatvogels en net als we daar aankomen is het gedaan met de batterij van mijn camera. Gelukkig leent Lore mij haar toestel zodat ik verder kan. Lore wil er zo vlug mogelijk vandaan want die heeft het niet met vogels en de anderen vinden trouwens ook dat we veel te dicht bij de beesten komen. Het volgende eiland is dat van de walvisbeenderen, die liggen er nu weliswaar niet meer maar zijn verhuisd naar een museum. We vinden er wel speciale schelpen, die als schatten worden meegenomen. Op het eiland ‘del amor’ willen we gaan koffie drinken, maar we zijn nog veel te vroeg om een drankgelegenheid open te vinden. Om negen uur leggen we dus alweer aan in Puerto Pizzaro waar we alsnog een grote verse ‘jugo’ (vruchtensap) gaan drinken. Op het strand gaan we een kijkje nemen wat er nog overschiet van de vis die de voorbije uren aan land gebracht is en we zien de laatste lading wegen, wassen en verkopen.
De kraampjes met ‘artesania’ zijn ondertussen ook al open en de meisjes kunnen maar niet genoeg krijgen van het zoeken naar de mooiste juweeltjes gemaakt van schelpen en koraal. We lopen echter nog steeds met dollars rond en zullen naar Tumbes moeten om die gewisseld te krijgen in sol, de Peruaanse munt. Met de taximoto wil er niemand ons brengen en na aandringen wordt duidelijk dat ook zij niet met geldige papieren rondrijden en dus niet zo ver willen rijden. Dan wordt het maar een minibusje dat ons voor 1,5 sol wil vervoeren als we daar kunnen aan geraken. De bus geraakt helemaal vol en wonderwel ook ter bestemming. Aan de eindhalte maakt de chauffeur er ons op attent dat het niet veilig is en hij brengt ons verder de stad in waar we aan soles geraken, die we echter veel te duur betalen. Omdat we Tumbes helemaal niet kennen en sightseeing eigenlijk niet echt veilig lijkt, rijden we met hetzelfde busje meteen terug naar Puerto Pizarro dat heerlijk rustig en gemoedelijk is en waar ze ons al kennen.
De meisjes leggen zich na het middageten even te rusten naast het zwembad terwijl ik nog even op verkenning ga. Op weg naar het ‘centro de interpretacion’ (een soort toeristisch informatiebureau waar veel info te vinden is over de mangroven en de schelpen) zie ik een bus staan van Milton, ik loop er even langs en Ramon, de chauffeur die ons vorige zomer op de kusttour meenam, herkent me meteen en reageert of hij zijn beste vriend die hij in jaren niet gezien heeft terugziet. In het ‘centro de interpretación’ geraak ik aan de klap met Manuel, die het centrum draaiende houdt en een tentoonstelling foto’s heeft van de mangroven en Puerto Pizarro om U tegen te zeggen. Hij is nochtans geen bioloog of geograaf maar socioloog die in Puerto Lopez terecht gekomen en blijven hangen is.
Als ik terugkom van mijn uitstap zijn de ligstoelen leeg, maar ik weet waar ik de meisjes kan vinden, jawel aan de kraampjes met juweeltjes om hun collectie uit te breiden. Ik vind ook wel een kettinkje naar mijn zin, maar zoals gewoonlijk is dat het duurste dat erbij ligt, van allemaal kleine stukjes spondylus, heel leuk, maar te duur.
Het ’s morgens zo levendige Puerto Pizarro is ’s avonds erg rustig. We maken plannen om morgen ons te verplaatsen naar Zorritos en bellen daarom Santiago om er zeker van te zijn dat we niet het land terug uitgestuurd worden.
frontera Ecuador-Peru
Donderdag 24 mei 2012
De boot om terug naar de overkant te geraken vertrekt om 8.15u maar zo lang wordt er niet geslapen. Aan de steiger wachten we op de boot die ook de plaatselijke leerkrachten naar het eilandje moet brengen. De meisjes volgen de schoolgaande jeugd naar het plaatselijke schooltje (de beroepsmisvorming begint al voor ze zijn afgestudeerd). De start van de schooldag (8:00u) is dus afhankelijk van het aankomstuur van de boot (8.15u). Dat er hieraan dus best een aanpassing gebeurt, is nog niet bij de Ecuadoranen opgekomen.
De boot brengt ons netjes terug naar het vasteland en daar gaan we de auto zoeken in de garage waar 24u bewaking zou zijn. We vinden echter niemand thuis, maar de auto zien we nog wel veilig opgeborgen staan, hoewel we er niet bij kunnen, vanwege achter slot en grendel. Even later komt de bewaker toe die even naar de markt was en dan kunnen we toch vertrekken. Bij de warme bakker gaan we even langs om te ontbijten en de koffiemachine belooft verse koffie, maar helaas staat de machine niet aan, dus stel ik me maar tevreden met oploskoffie, die nog even gehaald wordt in de winkel.
We rijden verder richting Peruaanse grens met de bedoeling om even een omweg te maken langs het versteende woud van Puyango als de weg daar naartoe niet te slecht is. De weg belooft ook al veel goeds, de eerste kilometers althans is het een nieuw aangelegde betonbaan, maar na enkele kilometers merken we dat de aanleg nog volop bezig is, wat maakt dat de rit toch langer duurt dan verwacht. Het uitzicht is echter prachtig en zeker de moeite waard. Als we uiteindelijk aankomen aan het bos worden we ontvangen, begeleid en krijgen we op de wandeling een deskundige uitleg over het ontstaan van dit versteend woud. Het is alweer bloedheet en hoewel we voortdurend voor de zon beschut worden door de bomen is het toch weer zweten. Dat maakt dat we na de wandeling het water opzoeken, deze keer in de vorm van een zijriviertje van de Puyango waar we picknicken en Lore en Sanne de loop van de rivier een andere wending geven door het bouwen van een dam.
Ondanks de wegenwerken bereiken we toch nog op een redelijk uur de Ecuadoraanse grens waar we aan het loket ‘salida’ (uitgang) een stempel in ons paspoort krijgen, het duurt wel even want het systeem is nogal traag meldt men ons. Na Ecuador te zijn uitgereden, rijden we vijf kilometer verder naar de grens van Peru. Daar is het systeem niet enkel traag, het werkt er gewoon helemaal niet, dus worden we naar een ander kantoor gestuurd waar er manueel nog briefjes worden ingevuld en met stempel en stempelkussen gewerkt wordt en dat werkt, alleen moet de stempel nog met een andere stempel bevestigd worden. We kunnen uiteindelijk dus helemaal legaal Ecuador uit en Peru in, maar dat geldt enkel voor onszelf. De auto dat wordt een ander paar mouwen, die moet namelijk ook geregistreerd worden in het Peruaanse systeem en daarvoor zijn papieren nodig. Die hebben we, maar de naam op de inschrijving komt niet overeen met die in mijn paspoort, en dus moet ik in het bezit zijn van een volmacht van de eigenaar om de auto de grens over te krijgen. Al mijn argumenten, de overtuigingskracht en de charmes van de meisjes mogen niet baten, maar … misschien kunnen twintig dollar zijn overste toch wel overtuigen stelt de hulpvaardige douanebeambte voor. Als dat ook niet helpt en we bijna hopeloos denken aan terugkeren, tipt hij ons dat er nog een andere grensovergang is, waar we ons geluk kunnen proberen. Daarvoor moeten we eerst Huaquillas door geraken, een heel druk stadje waar het markt is en waar geen verkeer door komt. Met een omweg bereiken we de grenspost maar daar zijn ze al even onvermurwbaar. Daar stelt Santiago, een erg hulpvaardige douanebeambte voor dat we het risico nemen zonder ‘permiso’ tot Puerto Pizarro te rijden (onze geplande eindbestemming voor vandaag en slechts 15km verder). Voor het geval we toch politie zouden tegenkomen, geeft hij ons zijn telefoonnummer, zodat hij ons uit de nood zou kunnen helpen. Voor de rit naar Zorritos die we zaterdag gepland hebben moeten we hem ook maar bellen, dan rijdt hij mee, zodat we geen problemen krijgen.
Ondertussen is het al pikdonker geworden en ik ben blij als ik Puerto Pizarro binnenrijdt want de weg is niet verlicht en de tegenliggers hun lichten zijn niet afgesteld. In Puerto Pizarro staat Rigoberto ons al op te wachten, die werd verwittigd door Santiago om er zeker van te zijn dat we goed waren aangekomen en ons de weg naar het hotel te tonen, die ik al wel wist. Rigoberto heeft ook een boot om ons morgen rond te varen op de tour van de vijf eilanden, maar hij wil wel om zeven uur vertrekken bij hoog water omdat hij anders door de mangroven niet kan. Hij zal voor ontbijt zorgen dat we dan op de boot kunnen nuttigen. De meisjes vonden de Ecuadoranen al heel vriendelijk maar nu kunnen ze niet meer over van zoveel attentie. Het hotel valt ook wel in de smaak vlak bij de malecon met zwembad en een grote, nette badkamer. De auto wordt veilig opgeborgen in de garage van het hotel. In het restaurant van ‘Las gemelas’ krijgen we een lekkere maaltijd geserveerd. Op het plein zijn kinderen aan het voetballen met een plastieken fles, wat maakt dat de meisjes hun laatste opblaasbare ballen, ballonnen en kleurpotloodjes beginnen uit te delen, waardoor in een mum van tijd alle kinderen (en hun ouders) weten waar we zitten.
Er is er een jarig
Woensdag 23 mei 2012
Vandaag is Lore jarig en daarom wordt de dag alvast begonnen met een speciaal ontbijt. De overschot (vers fruit, cake, …) gaat mee in de frigobox want we zijn van plan de hele dag te blijven vieren. Sofie en Sanne versieren de Terracan zodat we niet vergeten dat we een jarige aan boord hebben. De bedoeling is niet te lang te rijden maar wel al in de richting van de Peruaanse grens. We nemen van de eerste keer de goede weg Guayaquil uit en richting Machala en onderweg wordt de jarige geanimeerd met tips voor het raden van haar geschenkje dat ze pas vanavond zal mogen openen.
In Machala rijden we meteen naar de Puerto Bolívar waar de bootjes naar de archipel Jambelí (http://nl.wikipedia.org/wiki/Archipel) vertrekken. Daar zullen we vanavond overnachten, maar dan moeten we eerst de auto ergens veilig kunnen opbergen want die kan niet mee overzetten. We vinden een garage waar we de auto kunnen parkeren voor de nacht en we kunnen een plaatsje veroveren op de boot. We hebben zelfs nog tijd voor een Magnum vooraleer die vertrekt, want aan de overkant zijn we niet zeker of we die gaan vinden. We varen tussen de mangroven en leggen na een half uurtje aan langs de steiger van het eilandje. Na even rond te kijken en al meteen de cocktailbar en de restaurantjes te spotten, vinden we ook onderdak in de suite van ToaToa. Na ons geïnstalleerd te hebben in ons huisje trekken we naar het strand om te genieten van zon, zee, zand en welverdiende rust en als we bijna zijn uitgerust gaan we verder op verkenning en laten ons verwennen met de grootste cocktail met het meeste verse vruchtensap die ik ooit gekregen heb. Veel honger hebben we daarna niet meer, dus gaan we gewoon zitten wachten op de zonsondergang die ook indrukwekkend is. Voor het avondmaal zitten we op een terras waar de golven ook bijna tot aan de voeten komen, maar op Jambelí zit je nergens ver van het water, want het lijkt of dat midden in de oceaan ligt. Voor het slapengaan worden alle gaten en spleten nog dichtgemaakt om te vermijden dat de kat van ToaToa ons vannacht komt bezoeken en dan kunnen we min of meer gerust gaan slapen.
afscheid van Artevelde
Dinsdag 22 mei 2012
Ik ben al om vijf uur wakker en besteed mijn eerste uur van de dag aan het opmaken van de eindverslagen van de Arteveldestudenten, zodat ze dat vanavond meteen kunnen meenemen naar huis.
Dan worden de studenten van de Kempen naar school gevoerd met hun lading materiaal en op de terugweg rijd ik nog even langs de ‘lubricadora’ om er zeker van te zijn dat de auto voldoende olie en koelvloeistof enz. heeft om de volgende dag op reis te vertrekken.
Artevelde begint aan de opkuis van de kamers en het inpakken van de koffers. Er heerst enige ongerustheid over het gewicht van hun valiezen. Geovanny heeft een weegtoestelletje dat nog even moet voorzien worden van batterijen, maar waarmee uiteindelijk de studenten gerust gesteld kunnen worden. De verwondering is groot als blijkt dat nauwelijks de twintig kilo bereikt wordt. Het maximumgewicht wordt dus niet overschreden maar Nele heeft wel een probleem om haar koffer dicht te krijgen. Na de middag nemen ze hun tijd om afscheid te nemen van hun leerlingen in de wijk.
Ondertussen zijn Lore, Sofie en Sanne tevreden terug thuis van hun laatste dag stage en ze zijn enthousiast over de afloop.
Het uur van vertrek komt naderbij en dus spreken we allemaal samen nog eens af op het terras voor de officiële afsluiting van een heel leuke, vruchtbare, leerrijke buitenlandse stage. De pick-up doet nog eens dienst om de hele bende met bagage naar de luchthaven te voeren waar uiteindelijk definitief afscheid genomen wordt van Lore, Nele, Heleen en Fiona.
schooluitstap met de selectivo
Maandag 21 mei 2012
Vandaag hebben Sofie en Sanne met de jongste kleuters een uitstap gepland naar Parque Histórico, waar ze hopen naar de dieren te kunnen gaan kijken. Ik breng hen naar school, waar ze wachten op de bus die besteld is bij Milton en zoals vorige week tegen acht uur verwacht wordt. Wanneer ik om half negen in de casita aankom, gaat de telefoon met de melding dat de bus nog niet is aangekomen. Milton weet van niks en gaat informeren bij zijn personeel, hij belt me terug om me te verzekeren dat de bus onderweg is. Om kwart na negen belt een chauffeur van Milton aan de deur van de Casita met de melding dat hij een kabel van de elektriciteit in de straat heeft kapot gereden en of ik naar de elektriciteitsmaatschappij wil bellen om hem te komen maken. Ik verwittig eerst Sofie en Sanne dat de bus hier staat en niet naar het schooltje onderweg is. Zij stellen mij gerust met het nieuws dat Fabiola al bezig is met het organiseren van een alternatief programma voor de kleuters. De elektriciteitsmaatschappij wordt gebeld en aan de deur belt Marco Tulio die met zijn vrouw hier in de buurt was en even langskomt om nog eens over hun project in Salinas te praten. Ik breng hen de boodschap zoals afgesproken in de vergadering van de Fundación dat we voorlopig ons op de eigen projecten gaan concentreren, maar dat hun project me toch wel erg interesseert. We spreken af dat wanneer ik tijd en goesting heb met hen contact opneem om eens op bezoek te gaan bij de vrouwen die met de wol van de ceibo spinnen en weven.
Ondertussen zijn de kleuters met de selectivo (de lijnbus) naar de McDonalds geraakt waar ze hun hart ophalen in de speeltuin en bovendien een Happy Meal met cadeautje krijgen, wat voor hen een unieke ervaring is volgens Fabiola. Sanne en Sofie zijn ook enthousiast over het alternatief.
De lasagna wordt in de oven gezet voor Patricia en Mariëlla, de directrice en juf van Lore en voor Fabiola, Alexandra, Digna en Sahra, de directrice en juffen van Sanne en Sofie om hen te bedanken. Ze zijn allemaal heel tevreden over de stage en willen volgend jaar zeker nog andere studenten ontvangen.
Geovanny zet de jacuzzi klaar om de studenten van Artevelde die terugkomen van hun tweedaagse van hun laatste avond te laten genieten. Er is blijkbaar nog een deadline voor hun schoolwerk want na het brubbelbad kruipen ze met z’n allen achter de computer.
Yadira, die een cursus nagelverzorging volgt, maakt haar huiswerk en oefent op iedereen die zijn handen en voeten wil laten onder handen nemen. Ze doet dat met zoveel overtuiging dat het elf uur is voor dat alle kandidaten een beurt gehad hebben.
De auto wordt nog volgeladen met de cadeautjes voor de school zodat we daar morgen niet vroeger voor moeten opstaan en in de garage geparkeerd om te vermijden dat hij morgen leeg gepikt is.
la bahia
Zondag 20 mei 2012
Ik hoop op een rustige zondag want de laatste week en weekend laten zich voelen.
De Arteveldestudenten hebben voor hun laatste dagen nog een uitstap gepland naar Playas en de golf van Guayaquil en om 8.30u staat taxi Vicente aan de deur om hen naar de busterminal te voeren.
Sofie en Sanne hopen vandaag klaar te geraken met hun eindwerk, maar de megafoon van het circus komt roet in het eten strooien. Er komt alleen maar veel lawaai uit, wat vreselijk storend werkt.
Lore heeft een lijstje van materiaal dat ze als afscheidscadeau wil geven aan de leerkrachten van haar stageschool, gaande van telramen, muziekinstrumenten, ballen, schoolborden tot EHBO-kastjes en nog veel meer. We schakelen Yadira in om ons wegwijs te maken in de Bahia, een wirwar van straatjes met winkeltjes waar de Ecuadorianen voor een prikje alles op de kop gaan tikken. We vertrekken rond half een ’s middags, het lijstje wordt stelselmatig afgewerkt en het wordt vijf uur vooraleer we met een lading schoolmateriaal terug aankomen in de casita. Ik kan nog amper op mijn benen staan, mijn voeten en mijn knieën doen pijn, maar die van Lore ook, dus het ligt niet enkel aan mijn oude gewrichten.
Lore, Sofie en Sanne gaan ’s avonds nog naar de Rio Centro inkopen doen voor hun geplande festiviteiten va morgen. Ik leg me even op mijn bed om te rusten en als ik terug wakker wordt kom ik tot de vaststelling dat het al half één is en dat mijn dutje vijf uur geduurd heeft. De meisjes leggen de laatste hand aan de lasagne en de cakes die ze hebben klaargemaakt voor hun afscheidsetentje met de juffen morgenmiddag.
a caballito
Zaterdag 19 mei 2012
De pick-up wordt geladen voor een dagje haciënda, dat wil zeggen volgeladen met worstjes en kip voor de barbecue en jonge meisjes die er geroosterd zullen uitkomen, zoals later zal blijken.
Geovanny die nog moet oefenen, neemt het stuur en op hoop van zegen dat we geen controle tegenkomen rijden we richting Los Vergeles, wat zoveel wil zeggen als ‘de moestuinen’. Het zijn wel heel grote tuinen en de meisjes verwonderen zich over de uitgestrektheid. Vanaf het bovenkanaal gaan de liefhebbers te paard verder. Het heeft vannacht nog geregend, dus er moeten nog een aantal hindernissen overwonnen worden. De brug is voor de vierde keer hersteld, maar ligt alsmaar dieper zodat achter de brug de helling steil is om op te klimmen, maar we geraken boven. We doen er lang over en de vierwielaandrijving is echt wel nodig, maar geraken uiteindelijk helemaal boven. Sebastian en zijn buurman (el profesor, zoals Sebastian hem noemt) begeleiden de paarden, die ze niet echt vertrouwen met de meisjes op de rug.
Boven gekomen blijkt nog maar eens dat op de haciënda de zon altijd harder brandt, en dat niet enkel de bleke velletjes opmerkelijk veel kleur hebben gekregen.
Sebastian en de ‘profesor’ improviseren een barbecue en Fiona heeft al schrik dat ze ook het vlees gaan beginnen braden, maar terwijl de rest de groenten bereidt, kan zij de kippenbillen en de worstjes braden.
De twintig liter water die we onderweg gekocht hebben slinkt zienderogen. De worstjes en kippenbillen smaken heerlijk en de papaya’s die ook verwondering wekken door hun afmetingen, worden uitverkoren als dessert. Terwijl sommigen maar niet genoeg kunnen krijgen van het paardje rijden, dalen anderen af naar de vijver om een plons te nemen in het water dat echter niet voor afkoeling zorgt wegens te warm.
De felle zon heeft ervoor gezorgd dat er zich alweer regenwolken aankondigen en die willen we voor zijn om niet in de modder te blijven steken. De volhouders dalen af te paard en de anderen zetten zich al in de laadbak samen met de pompoenen en de papaja’s. Jaden valt in slaap vooraleer we goed en wel vertrokken zijn en slaapt de hele weg door, zelfs de regendruppels kunnen hem niet meer wekken.
In de casita wordt er gedoucht en gesmeerd met crèmekes om het rood te verzachten.
De chinees van de wijk die volgens de meeste meisjes een aanrader is, krijgt vanavond bezoek van casita belga en maakt veel te veel eten, zodat ik met een doggybag naar huis terugkeer. Na een vermoeiende dag voorafgegaan van een korte nacht wordt ook de avond kort en is het al heel vroeg stil in de casita.
gelukkige verjaardag
Vrijdag 18 mei 2012
Vandaag is Sanne jarig, de vriendinnen zorgen voor een vroeg ontbijt want om zeven uur vertrekken ze naar school. Ik voer hen er naartoe want er moet een heleboel materiaal meegenomen worden voor het feestje dat ze hebben voorbereid met de kleuters.
De Arteveldestudenten gaan hun laatste dollars opkopen aan souvenirtjes in de Mercado Artesanal.
Er worden nog inkopen gedaan voor het feestje en tegen de middag wanneer Sanne, Lore en Sofie van school komen, staan de pannenkoeken klaar. Martine en Ayla van de vroedvrouwen voor Ecuador komen toevallig langs en kunnen mee aan tafel schuiven.
Om twee uur zou de pomp (die moest worden ‘rebobinado’, zoiets als herwikkeld vrij vertaald) klaar staan, maar als we om drie uur toekomen, hebben ze nog een uur nodig. Ik kan helaas niet wachten want ik moet nog langs de garage en de frietjes voor het feestje vanavond moeten nog gemaakt en voorgebakken worden.
Daar kan ik uiteindelijk om vijf uur aan beginnen. Gelukkig komt Yadira me een beetje helpen, terwijl Jaden zijn hartje ophaalt in het zwembad.
Ondertussen hebben Sanne, Sofie en Lore voor een afspraak gezorgd in het schoonheidssalon. Die hebben ter gelegenheid van de verjaardag een make-over besteld. De make-over wordt beperkt tot haren en handen en maar goed daarmee is Betsy vier uur zoet.
Om zeven uur zijn alle voorbereidingen voor het feestje getroffen, maar het feestvarken zit nog even vast in El salon de belleza. We besluiten dan maar alvast aan de aperitief te beginnen, waar Geovanny zijn werk van gemaakt heeft, het wordt uiteraard een cocktail casita, maar er is ook mojito voorzien.
Maar dan staan de zwemleerlingen aan de deur die door Artevelde zijn uitgenodigd om naar het circus te gaan dat sinds gisteren staat opgesteld op het recreatieplein achter de casita.
Het wordt dus een gezellig onderonsje met Maria Fernanda, Yadira, Geovanny en ikzelf, want Jaden is mee naar het circus.
Als dan uiteindelijk de meisjes toch komen opdagen, gaat de stop van de fles en stroomt de champagne, die per postpakket werd opgestuurd.
De Arteveldestudenten komen dan het feest vervoegen en zijn enkel ter wille van de kinderen in het circus gebleven, want hadden meer ambiance verwacht. De frietjes en worstjes en groentjes met bijhorende dipsausjes waaronder de alom geprezen tartaarsaus worden zeer geapprecieerd. Het feest gaat in crescendo en als apotheose staat er chocomousse op het programma, maar dan is het al 2 uur ’s nachts. Het feest dooft stilaan uit want morgenvroeg is een uitstap naar de haciënda gepland.
veel en hard werken
Dinsdag, woensdag, donderdag 15, 16, 17 mei 2012
Voor de meisjes van Artevelde gebeurt alles vanaf nu voor de laatste keer, nog een weekje en zij vertrekken terug naar België.
Voor de rest wordt er heel hard gewerkt aan de aansluiting van de afvoer aan de riolering.
De watertoevoer zorgt voor problemen, er is water genoeg alleen de pomp doet het niet meer en de pomp die moet dienen in geval van nood is niet aangesloten, daar zijn problemen met het stopcontact.
Ook de pick-up verdient wat aandacht en krijgt dus een grondige onderhoudsbeurt. Het wordt dus een technische driedaagse met heel wat heen en weer rijden om pomp en auto te brengen en halen naar en van de hersteller, materiaal aan te halen voor de aansluiting van de afvoerbuizen enz.
Ook de voorbereiding van het feestje dat vrijdag gepland is voor de verjaardag van Sanne en het laatste weekend van de Arteveldestudenten vraagt wat investering in tijd.
Een probleem surplus wordt veroorzaakt door de onmogelijkheid om geld af te halen. Het probleem doet zich voor en in alle banken, ik probeer ongeveer 20 verschillende automaten bij 5 verschillende banken.
mira, mira, mira, …
Maandag 14 mei 2012
Om zeven uur stappen we met picknick voor 50 kleuters de pick-up in want we gaan op uitstap naar El Pantanal, een dierentuin even buiten Guayaquil. Om acht uur stappen Sofie en Sanne met de vierjarige kleuters de bus op. Voor de driejarigen is volgende week een andere uitstap gepland. Vanaf het moment dat we de wijk uitrijden klinkt het langs alle kanten ‘mira, mira, mira, …’ Ze komen ogen tekort en zien aan alle kanten dingen die ze blijkbaar zelden zien. De dieren in El Pantanal zijn zeer verzorgd en de tuin is erg mooi ingericht, de gidsen heel enthousiast, de uitstap wordt dus een succes. De terugweg wordt veel rustiger want van de opwinding op de heenweg en de belevenis valt de helft van de kleuters in slaap in de bus.
Sofie en Sanne hebben elk een pakje ontvangen dat moet afgehaald worden in het postkantoor van Alban borja, dat wordt dus weer een oefening voor Geovanny om ons daarheen te voeren.
Vandaag geven de studenten van Artevelde hun laatste Engelse les en daarbij hoort natuurlijk ook de officiële uitreiking van de diploma’s. De leerlingen kunnen met moeite afscheid nemen en er worden nog adressen uitgewisseld met de bedoeling om in het Engels verder te kunnen corresponderen.
Het selecteren, bewerken, bekijken en uitwisselen van de foto’s van het voorbije weekend wordt een avondvullend programma.
hildebuschgens.wordpress.com 