Zondag 4 april 2010

Het vliegtuig landt min of meer op tijd maar de vlucht is heel turbulent geweest. De mama is niet meegekomen omdat ze vliegangst heeft en de papa is gelukkig dat ze toch niet meegekomen is, want ze zou het volgens hem niet overleefd hebben. Ze hebben dus niet veel geslapen en hebben nog een ganse dag voor de boeg.

Na het ontbijt brengen we Joeri met mama en liefje naar de Terminal Terrestre (een heel groot busstation waar alle bussen vanuit Guayaquil naar overal in het land vertrekken) om hun bus te pakken naar Playas. Van daaruit kunnen ze dan met de taxi naar Puerto El Morro waar het bootje vertrekt dat met hen in de golf van Guayaquil naar dolfijnen gaat zoeken.

Nadat we hen hebben afgezet, springen we (Nayara met papa en broer en Femke) nog even binnen bij de dienst vreemdelingenzaken daar vlakbij om te informeren naar een mogelijkheid om de boete van 200 dollar te ontlopen die de vroedvrouwen moesten betalen omdat ze 1 dag langer in Ecuador bleven dan hun paspoort toeliet. De kleuterleidsters hebben bij het boeken van hun ticket namelijk ook niet stilgestaan bij het feit dat ze maar 90 dagen in het land kunnen blijven zonder visum. Voor een paar dagen de grens met Peru oversteken, is volgens de vreemdelingenpolitie geen optie, de stempel waar 11 juni op staat als hun laatste legale dag in Ecuador, blijft gelden. Ze stellen voor eens langs te gaan bij de ‘servicio de relaciones internacionales’ om daar eventueel een toeristenvisum voor een aantal bijkomende dagen aan te vragen. Ik krijg het adres van die dienst en zal er binnenkort eens gaan informeren.

Nu gaan we eerst wat sightseeën want ook Femke en Nayara hebben nog steeds niet de gelegenheid gehad om wat van de stad te zien. Het wordt dus een dagje wandelen langs de Malecon, genieten van het prachtige park, klimmen op de Cerro Santa Anna van Las Peñas, kennismaken met de Ecuadoriaanse fastfoodkeuken en slenteren door de shopping van de Malecon.

Na dit alles wordt er dus al uitgekeken naar een verfrissende duik in het zwembad. De rest van de bende heeft blijkbaar ook nog het initiatief genomen om op verkenning te gaan want er is niemand thuis.

Na hun zwembeurt en partijtje watervolley nemen Femke en Nayara de papa en broer op sleeptouw naar de Riocentro om inkopen te doen.

Boud en Katrien werden verwacht in de namiddag in de Terminal Terrestre, maar Katrien belt me dat hun vertrek vanuit Machala is uitgesteld en ze daar de bus van 18.20u zullen nemen en dus pas om 21.30u zullen aankomen. Dat maakt dat ik nog even op mijn gemak zit en de Casita voor een uurtje of twee helemaal voor mij alleen heb, iedereen is op stap en ik geniet ervan.

Dan loopt langzaamaan de Casita terug helemaal vol: Femke en Nayara met papa en broer, de ploeg van Lisa, Margo, Jorien en Rulan, Guy en Henry keren terug van de kust en nog later Joeri met Billy en zijn mama.

Boud en Katrien komen uiteindelijk pas om 22.30u aan vanuit Machala en tegen die tijd is het nog eens aan het stortregenen. Dat gebeurt tegenwoordig alsmaar minder, vermits het regenseizoen op zijn einde loopt. Het wordt alweer na twaalven vooraleer we een beetje bijgepraat zijn met Boud en Katrien en dat is bedtijd want morgenvroeg moet het nieuwe schooljaar geopend worden.

Zaterdag 3 april 2010

Na een rustig ontbijt, iedereen slaapt nog, vertrek ik om 9u naar de haciënda om Jorien op te halen.Ik geniet van de rit alleen en van het uitzicht en de rust. Kwart na tien arriveren Jorien en Sebastien met de paarden. Jorien is tevreden over haar nieuwe belevenis en we keren via Limoncito (het dorpje dichtst bij de haciënda waar de kinderen binnenkort ook naar school zullen gaan) terug naar de Casita. Daar zijn de anderen ondertussen al wakker en alweer bezig met de eindwerken. De namiddagpauze bestaat uit baantjes trekken en het record wordt gebroken. Margo en Lisa (die per se bruin en mager terug naar huis wil) zwemmen er elk 46 en voegen daaraan nog extra onder-water-zwem-oefeningen toe. Jorien en Nayara fungeren als hindernissen. Femke doet dienst als scheidsrechter en houdt de score bij.            

Joeri en zijn mama zijn eens nog op souveniersjacht naar de artisanale markt.

Voor het avondeten trekken Margo en Billy nog even de wijk in en brengen melk en boter mee voor de aardappelpuree. De melk die we gisteren kochten is al opgemaakt voor de pudding die we vanavond als dessert hebben. Vermits ‘mantequila’ niet tot hun parate kennis behoorde is er een hele mimesessie aan te pas moeten komen, waarin boterhammen gesmeerd werden en eieren werden gebakken in de pan. Maar de boter hadden ze bij en er werd een puree mee gemaakt die ten zeerste in de smaak viel.

Rulan kwam nog net op tijd terug thuis om er mee van te kunnen genieten en had deze keer ook een enthousiast verhaal over zijn verblijf in ‘Abras Mantequila’. Niet alleen het laatste restje puree werkte hij weg maar bij wijze van dessert moest ook het restje van de dag voordien, scampi’s in looksaus met frietjes, eraan geloven. Hij had dan ook de drie vorige dagen rijst gegeten als ontbijt, middag- en avondmaal.

Margo, Jorien, Lisa en Rulan besluiten  nog een stapje in de wereld te gaan zetten en trekken naar las Peñas. Joeri en Billy blijven in de wijk hangen en zijn rond 12 uur terug in de Casita want moeten morgen vroeg op om naar de dolfijnen te gaan in Puerto El Morro. Rond drie uur gaat de bel en zijn de anderen terug van Las Peñas en om vijf uur loopt de wekker af om Nayara haar papa en broer af te halen aan de luchthaven.

Vrijdag 2 april 2010

Een vroeg ontbijt staat op de agenda van Jorien, Joeri, zijn mama en zijn liefje. Mijn voorwaarde om met hen naar de haciënda te gaan, was vroeg vertrekken zodat we vóór het heetste van de dag boven geraken. Van de vijf paarden zijn er twee gekwetst, dus zullen we om beurten moeten rijden. Om tien voor negen is iedereen klaar om te vertrekken en alhoewel het paasweekend begint, valt het verkeer op de kustweg nogal mee. Met Pasen wordt hier vooral de dood gevierd ‘Viernes Santo’  (goede vrijdag) dus, iedereen heeft hier een dag vrij, terwijl maandag iedereen terug aan het werk gaat. Sebastian is op de afspraak, 10 uur aan het kanaal met de paarden. Ik loop er de eerste kilometers nog naast, liever dat dan achter het zadel op de kletsnatte rug te gaan zitten. De wandeling is alweer prachtig, telkens opnieuw is het genieten van het uitzicht, de stilte, het gezang van de vogels,  getsjirp van de krekels… Er zijn deze tijd van het jaar ontzettend veel vlinders, soms zitten ze met twintig, dertig tegelijk op hetzelfde plekje.        
Aan het huis van Sebastian en zijn familie laten we Jorien achter om onze tocht voort te zetten tot op het hoogste punt, de mirador. We spreken af dat ik haar morgen om 10 uur terug kom ophalen aan het kanaal.

Op de mirador onder het grote bamboe afdak is het zalig om even op adem te komen. Het is half twaalf en zoals de zon nu brandt, zit je liever in de schaduw. We nemen de tijd om te bekomen, te genieten en te picknicken. Dan verzetten we ons tot aan de vijver en toont Joeri aan zijn mama en liefje waar hij tot nu toe mee bezig geweest is. Alles is alweer ontzettend gegroeid sinds de laatste keer dat ik hier was, de maïs kan al gegeten worden, de papayas zijn al kleine boompjes, de mani(nootjes) en sandía (watermeloen) zijn nu echte planten waar we niet meer per ongeluk op kunnen trappen en de maniok staat vol bladeren, alles wordt nu wel heel groen. Het regenseizoen loopt echter op zijn einde en nu zal het erop aan komen om het groen te houden. Een irrigatiesysteem installeren wordt dringend, er is alleszins water genoeg opgevangen in de vijver om een tijd voort te kunnen. We blijven nog een tijdje in de schaduw van de mirador zitten en wanneer er wat wolken komen, besluiten we de terugweg aan te vatten.              
Dat van die wolken was ‘wishful thinking’ want de hele terugweg brandt de zon onverbiddelijk, ik heb altijd van de zon gehouden maar ‘enough is enough’ en ‘trop is teveel’. Ik trek spurtjes van de ene boom naar de andere om van de schaduw te kunnen profiteren. Ik probeer schouders en nek te bedekken, maar het is ofwel blijven zitten tot het donker wordt, ofwel verbranden, zelfs een factor dertig haalt op dit moment niks uit.

We zijn opgelucht als we de auto bereiken om te kunnen genieten van de koelte van de airco. Maar die is bij het instappen een bakoven, ik kan de versnellingsknuppel en het stuur niet vasthouden, mijn handdoekje moet eraan te pas komen. Alleen de gedachte aan het zwembad en het bubbelbad kunnen me motiveren om toch in de auto te stappen.

Het zwembad is al bezet door Margo en de kleuterleidsters, want ook in Guayaquil was het een hete dag. Er is verder gewerkt aan de eindwerken. Margo heeft niks kunnen doen want die haar computer geraakt niet meer opgestart, de tweede studente met computerproblemen. Jorien heeft haar probleem opgelost door met de achtergebleven laptop van Caroline te werken.

Rulan belt dat hij morgen mee kan rijden met mensen die hij in Vinces heeft leren kennen, dus dat hij vanavond nog niet terug zal zijn maar pas morgen.

Margo en Lisa ontfermen zich over het avondmaal, we rijden nog eens naar de Riocentro om inkopen te doen, want in de wijk zijn blijkbaar de meeste winkeltjes gesloten voor het feestweekend. Ze voorzien scampi’s in een lookroomsausje met prei en ui en daarbij zelf gemaakte frieten. Het smaakt uiteindelijk heerlijk al is de bereidingswijze zo ingewikkeld dat ons geduld minstens twee uur op de proef gesteld wordt en iedereen zit te watertanden tot eindelijk (ik denk dat het bijna half tien was) de maaltijd geserveerd wordt. Het wordt een ‘sola chicas’ (alleen voor meisjes) maaltijd want Rulan is nog niet terug en Joeri gaat met zijn mama uit eten. Billy is enthousiast als ze het ene hartvormige frietje in haar bord vindt, tot ze verneemt dat de gelukkige vinder de afwas moet doen.

In de wijk wordt overal gefeest, de muziek komt van alle kanten, maar ik ben zo moe dat ik niet meer hoor tot hoelang dit doorgaat en overal doorheen slaap.

Donderdag 1 april 2010

Nog eens rustig kunnen ontbijten, niemand moet weggebracht of opgehaald worden vandaag. Er wordt thuis gewerkt. De kleuterleidsters zijn al vroeg op om te beginnen tekenen en knippen. De hele dag worden er bloemen, kippen, vogels, vissen, … gemaakt. Al wie toevallig voorbij komt, heeft al vlug een schaar in zijn handen. Na de middag wordt er even onderbroken om naar de Riocentro te gaan om inkopen te doen. Eerst wordt er daar duchtig geshopt, het gaat van het ene pashokje naar het andere (’t zijn solden, maar net al de leuke dingen zijn niet afgeprijst).     
Ook ’s avonds wordt er nog verder geknipt, de foam vliegt rond iedereen zijn oren. Uiteindelijk beginnen we eraan te twijfelen of er voldoende muur zal zijn om alles op te hangen.

Rulan belt nog op om te horen of we naar Vinces trekken morgen en hem komen ophalen, maar er werd afgesproken dat we naar de haciënda gaan. Jorien wil nog wat foto’s gaan maken om haar documentaire te vervolledigen en Joeri wil zijn mama en liefje de haciënda tonen. Rulan is blijkbaar wel enthousiast over zijn verblijf in Vinces, ik ben benieuwd naar zijn foto’s, ik heb hem zelden zo positief gehoord.

Woensdag 31 maart 2010

Rulan vertrekt naar Vinces om er foto’s te gaan maken van een waterproject en blijft er tot vrijdag. Hij zal bij een gezin gaan logeren dat daar woont en waarmee hij in contact komt via Espol, de universiteit. Margo vertrekt zoals elke morgen naar het kinderziekenhuis. Joeri gaat vandaag met zijn liefje en zijn mama nog wat sightseeing doen in Guayaquil.

De kleuterleidsters hebben Jorien voor hun kar gespannen, zij gaat vandaag mee naar het schooltje om samen aan de slag te gaan met verfrollen en borstels. De pickup wordt volgeladen met ladder, verf, … Het heeft gisteren nog een flink geregend en de plassen staan in de voorste klas. De muren zijn alles behalve droog en het wordt dus een frustrerende verfbeurt. De verflaag is niet overal dekkend en om 10 uur is de verf op en het eerste klasje proper en geschilderd, maar meer kan daar niet over gezegd worden. Jorien komt op het idee om met muurschilderingen de vlekken te camoufleren. We besluiten verf te gaan bijkopen voor de twee achterste lokaaltjes en foam voor de decoratie van de muren. Het tweede lokaaltje wordt nog voor de middag in de verf gezet en dan is het tijd om te picknicken. Na de middag verven Lisa en ik het derde lokaaltje en de anderen beginnen aan het tekenen en uitknippen van de muurdecoratie. Tegen vijf uur zijn alle drie de lokaaltjes geschilderd en het eerste is versierd met gras, bomen en een zon. De rest is voor morgen. We vinden van onszelf dat we goed gewerkt hebben en belonen onszelf met een McFlury.

Als we thuiskomen zit Margo al met de drie studenten geneeskunde uit Leuven aan de bar, die ze ontmoet heeft in het kinderziekenhuis en uitgenodigd heeft om mee te komen eten. Ze hadden al gehoord van de ‘Casita’ en waren wel benieuwd. Er staat pitta op het menu en met verenigde krachten wordt, na een duik in het zwembad, het avondmaal bereid. We zitten terug met twaalf aan tafel en het wordt een gezellige maaltijd.

Als de gasten vertrokken zijn krijgt Jorien een kapbeurt van Margo en Lisa. Gisteren was het de beurt aan Joeri die onder handen genomen werd door Jorien en Billy. Hij verloor daarbij al zijn dreadlocks, uitgenomen twee exemplaren. Ik wacht niet op het definitieve resultaat want ik ben dringend aan slaap toe.

Dinsdag 30 maart 2010

Om 9u nemen rijden we met z’n achten verdeeld over twee taxi’s naar ‘hogar domingo savio’ (Domingo Savio entre Cachi y Tungurahua, dat is het adres), een instelling waar 21 jongeren permanent verblijven wegens mishandeld of verwaarloosd en die niet gesubsidieerd wordt maar volledig gesponsord door de ‘club rotario’.

We worden ontvangen en krijgen een rondleiding in het opvangcentrum en de daaraan verbonden school en kinderopvang, waar buiten de kinderen van de instelling ook de kinderen uit de buurt les volgen. De kinderopvang is in werking, de school is leeg vermits volgende week pas het nieuwe schooljaar begint. Terwijl de studenten op de speelplaats met de kinderen spelen, wordt ik uitgenodigd op de personeelsvergadering waar we het hebben over een eventuele toekomstige samenwerking in de zin van stageplaatsen voor studenten opvoeders, leraars en kleuterleidsters.

Voor Jorien wordt een afspraak gemaakt om volgende week op een namiddag samen met de kleuterleidsters en Billy (het liefje van Joeri) een activiteit te komen organiseren in het kader van haar eindwerk.

In twee taxi’s trekken we terug naar de Casita. Guy staat op het punt om naar de Riocentro te gaan voor inkopen. Jorien maakt vlug een lijstje op voor het avondeten van de twee volgende dagen en Guy en ik trekken samen naar de winkel. We sluiten de inkopen af met een tas koffie op een terras en praten nog even verder bij. Leuk om toch af en toe zo even op adem te komen en mijn ei kwijt te kunnen. Ik kijk bovendien uit naar een rustige namiddag zonder al teveel geplande activiteiten, want ik ben nog altijd aan het recupereren.